Τρεις σκέψεις

Πρώτη σκέψη:

Σήμερα βρέθηκα με μια γνωστή μου,

γνωριστήκαμε σε εκδρομή σκι, βρεθήκαμε άλλη μία φορά και η επαφή μας μου είχε φανεί κάπως επιφανειακή.

Σήμερα πήγαμε σε ένα ντελικάτο εστιατόριο, δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα που θύμιζε βορρά.

Όλα ταίριαζαν.

Και η γνωστή έγινε φίλη μου.

Βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε προσωπικές ιστορίες και κυρίως αυτή.

Σε κάποιο σημείο απόρησε γιατί τόσο.

Ένιωσα μια βαθιά επαφή μαζί της.

Ενσυναίσθηση;

Ίσως μια νέα αρετή.

Δεύτερη σκέψη:

Οι τέχνες δεν είναι ένα νοητικό ερέθισμα, σαν εξωδερμική γνώση.

Μετά από πολύμηνη στέρηση, το να βρεθώ σε κονσέρτα και θεατρικές παραστάσεις συντέλεσε στην έκρηξη ενός κομματιού ξεχασμένου εαυτού.

Αναμόχλευση συναισθημάτων, βιωμάτων, σκέψεων, αισθήσεων, φόβων, ανασχηματισμένα σε νέο βίωμα με φαντάσματα, λυτρώσεις, ξανασυναντήσεις με συγκινήσεις και δάκρυα στα μάτια.

Οι τέχνες είναι βίωμα και δημιουργούν βίωμα.

Εξαιτίας τους, μπορώ και μένω μόνη ήσυχη στο σπίτι, δημιουργώντας και ποιώντας σκέψεις, εικόνες, λέξεις, ηρεμία και πληρότητα.

Σε αυτό συντελεί και η ζεστασιά που άφησαν οι γονείς.

Τρίτη σκέψη:

Μάλλον είμαι πολύ μοναχική ή αυτάρκης ή εγωίστρια ή φοβισμένη. 

Ή ήρεμη.

Απολαμβάνω ξανά και ανένοχα τις σκέψεις και τον κινηματογράφο που βλέπουν τα μάτια γύρω μου, ενώ είμαι μόνη.

Στο σενάριο υπάρχει και η σκέψη σου.