Ψηλά σε έναν Πύργο φυσάει.
Από κάτω τα φώτα απλώνονται τριγύρω.
Η λάμψη τους θαμπή κάτω από το ομιχλώδες σύννεφο.
Ο αέρας σφυρίζει κυκλαδίτικα.
Φέρνει ήχους ντόπιους, μη τουριστικούς.
Τα πόδια μου κρυώνουν γυμνά.
Τυλιγμένη με κουβέρτα ατενίζω σεφερικά τη μοναδικότητα του νησιού που νιώθω, αλλά δε βλέπω.
Το απόγεμα ξαπλωμένη στην ακροθαλασσιά κοιτούσα τον ουρανό.
Το κύμα έγλειφε τα πόδια, ο ήλιος χάιδευε το μάγουλο.
Τα μαύρα βότσαλα κολλημένα σαν ασημόσκονη στο σώμα.
Μου αρέσει η σιωπή με παρέα.
Μου δίνει χώρο να με μοιράζομαι, ενώ βυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Η υγρασία σαν ομίχλη ήρθε πιο κοντά.
Μια άλλη Σαντορίνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου