Ο γκιώνης, το αηδόνι και η απεραντοσύνη

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γκιώνης.
Που αναβόσβηνε τα βράδια σαν φάρος.
Μπήκε η άνοιξη και ήρθε και το αηδόνι που τραγουδούσε με στριφογυριστές κορδέλες τη νύχτα.
Ψηλά στο λόφο, ζούσε η απεραντοσύνη. Κάθε βράδυ, άκουγε τις μελωδίες της κοιλάδας και έπεφτε για ύπνο χαμογελαστή. Και έβλεπε όνειρα ότι ήταν μικρή.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.