Νερό και ασπροκόκκινες πεταλούδες

Τα χέρια μακραίνουν για να αγγιχθούν.

Και οι αγκαλιές γίνονται κύκλοι έτοιμοι να κλείσουν.

Πήγαινε στο φως και χόρεψε με ολοκληρώματα στο χώρο 

και έλα σα σφαίρα στην καρδιά μου.

Κρύψου στο διπλανό δωμάτιο και μόλις φύγουν οι άλλοι 

θα έρθω να χυθώ νερό ξανά στην αγκαλιά σου.

Πάρε τα πέδιλα, κράτα μου το χέρι 

και πάμε στο πλωτό μας σπίτι για να σε χάσω.

Από όνειρό μου.
Έτσι γίνεται, τα μεγάλα είναι αυτά που αφήνω να χάσω.
Για να παραμείνουν μεγάλα.
Για να γίνω εγώ μεγάλη.
Γιατί είναι ο φόβος μεγάλος.
Για να μείνω με την απώλεια μεγάλη.
Με μεγαλώνει, με συμφιλιώνει, με κάνει να κοιτώ, να ξεχνώ, να στρεβλώνω, να βρίσκω, να μένω, να φεύγω, να παρανοώ.
Τρομάζω να παρανοώ. Αν και είναι τόσο γοητευτικό!

Μου έλειψε να ακούω τις ανάσες μου κολυμπώντας.
Τώρα τις ακούω στις βουτιές μου στη σιωπή.
Και βλέπω τις σκέψεις μου πεταλούδες με άσπρα φτερά και κόκκινο σώμα.
Πετάνε μπροστά μου και εξαφανίζονται.
Άλλες με χτυπάνε στο πρόσωπο, άλλες με χαϊδεύουν.
Μια πεταλούδα και εσύ.
Άσπρα φτερά, κόκκινο σώμα, ξεμακραίνεις στο σκοτάδι των ματιών μου.

Θα έπρεπε να είμαι μονίμως βυθισμένη σε μια βουτιά.
Να βουλιάζω.
Όπως βουλιάζω κάθε φορά.
Βουλιάζω.
Βουλιάζω.
Βουλιάζω.
Και τρομάζω.
Τρομάζω.
Και αφήνομαι.
Και αγαλιάζω.
Γιατί επιστρέφω.
Στο μηδέν από όπου ξεκίνησα.
Στο μαύρο υγρό σκοτάδι.
Εκεί που δεν υπάρχει μνήμη.

Ίσως για αυτό αφήνω να σε χάσω.
Για να ολοκληρώσω τον κύκλο μου.
Για να βουλιάξω, να τρομάξω, να αφεθώ και να αγαλιάσω γιατί επιστρέφω στην αρχή μου.
Τώρα τρομάζω.
Ημιτελής ιστορία του Borges, πάντα κάτι θα λείπει μέχρι να ξαναβρεί την αρχή της.

Ακούω μια καινούρια μουσική μου.
Η φωνή μου πεταλούδα και αυτή έρχεται και φεύγει.
Από το μέτωπο στον τοίχο.
Και ξανά πίσω.
Περιοδική ταλάντωση, κύκλος που κυλά, τυπική μπορχική ιστορία.

Αν πρέπει να υπάρξει ροή στον κύκλο μου, ας είναι όπως η φωνή μου.
Βαριά, ζεστή και ελεύθερη.