Γιορτές

Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω ένα νωχελικό φωτάκι να αναβοσβήνει.
Είμαι η θάλασσα.
Είμαι ακίνητη και ας κινούμαι.

Σκεφτόμουν χτες, όταν όλοι βρίσκουν το δρόμο τους
κι εσύ αρνείσαι τον δικό σου
τι κάνεις;
Γίνεσαι καλλιτέχνης;
Ενηλικιώνεσαι γιατί είναι αποδοτικότερο;
Δέχεσαι έναν άλλον;

Ή μιμείσαι;
«'Έστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας»

Τίποτα.
Γίνεσαι θάλασσα.

Ευχήθηκα σε μία φίλη να είναι ομαλή για τα συναισθήματα που έρχονται.
Το εύχομαι σε όλους σας και σε μένα.

The end of an era 2

Η χαρά του εδώ

Λόγω διαβασμάτων, προθεσμιών, εργασιών, θεραπειών, παραγωγών και άλλων ωραίων ακατανόητων γενικών, πέρασε κάποιος καιρός. Σήμερα, δεν λέω να ξεκολλήσω από εδώ!! Ανασκαλεύω παιδιά, φωτογραφίες, αναμνήσεις, παράπονα, όνειρα κλπ. για να νομιμοποιήσω την απόλαυση στον αυτοσκοπό της γραφής και του χρόνου που απλά κυλά.

Να έχω τον χρόνο να δημιουργώ πραγματικότητες. 

Ή να βλέπω τις υπάρχουσες αλλιώς.

Ή να αφουγκάζομαι τις λεπτές δονήσεις μιας πτυχής που ξεδιπλώνεται.

Ή να σκέφτομαι πώς είναι το αλλιώς του διαφορετικά.

Ή να το ονομάζω procrastination και να χαίρομαι την πολυτέλειά του.

Αχ, δε λέω να ξεκολλήσω από εδώ!!!
Πετάω στο σύμπαν των ελεύθερων σκέψεων και αβίαστων συνειρμών και λαχταρώ τη στιγμή που θα σκοντάψω σε μια νέα γωνιά του.
Και να δω τις ομοιότητες με τη γωνιά μου στον κόσμο!

Αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλ. Πηγαίνοντας για Ιταλία.

Θυμήθηκα

Από τον κήπο μου το καλοκαίρι.
Έτσι... σαν ξεπεσμένο παιδί που παίζει με λουλουδάκια.

Παπαράτσι και άλλα δεινά

Είναι μεγάλη σου δικαίωση να σε κυνηγάει ένας παπαράτσι.
Είναι μεγάλη σου ανωριμότητα να τον θεωρήσεις σωματοφύλακα.
Παιδί μου ξεπεσμένο, σε πουλάει, δε σε φυλάει.