Πονογραφία

13 Ιούνη 2006.
Όταν ο αφελής μικρόκοσμος του δεδομένου έσπασε ηχηρά μπροστά μου με εκκωφαντικό κρότο χωρίς περιθώριο ελπίδας.
Πόσο ωραία ζούσα μέχρι τότε!
Και πόσο άδεια..
Με πόνο πήγα στην αντίπερα όχθη και είδα τότε, και μόνο τότε, τη σαχλή ασημοσκονισμένη αύρα του φόβου.

Και τα άσχημα νέα, ένα ένα , κουδούνιζαν στην πόρτα για πρώτη φορά.
Η τελευταία ανάμνηση της αλώβητης από πόνο ζωής ήταν κάπου σε κάποια μπουζούκια κλαίγοντας εμπορικά και στερεότυπα ένα κακέκτυπο συναισθήματος.
Πόσο επικίνδυνοι μπορούμε να γίνουμε..
Από καθόλου ως απίστευτα πολύ.


Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.
Από μένα σε μένα.
Αν με κοιτάς από κάπου δώσε μου μέλλον Γ
Αν με διαβάζεις από κάπου δώσε μου λύτρωση Π
Μια ολόγιομη γη έκανε μια φορά τον κύκλο της.
Οι υπόλοιποι έπονται.
Οι αλήθειες, πρώτα σκιές, τώρα περιγράμματα, εμφανίζονται σε σκοτεινό θάλαμο πονογραφίας.
Και η επίκληση μου για λύτρωση fades out...
Less needed.

Ερωτηματικό

Μικρά και απαραίτητα μας ορίζουν και μας χωρίζουν.

Χαχα! μαθητούδι που μαθαίνει, χαίρεται που ανακαλύπτει. Δεν θέλω άλλο να αφομοιώνω, να συνηθίζω, να επαναπαύομαι. Παλεύω να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά, να μη χαθώ στις κουρτίνες της γνώσης που έγινε συνήθεια. Και το αντίστροφο.

Νιώθω ότι γίνομαι κομμάτι του κόσμου όταν μπορώ να ακούω και βλέπω χωρίς λογοκρισία μέσα μου(;)

Αυτό το ερωτηματικό τα κάνει όλα πολύ δύσκολα.

Μεγάλα λόγια,μικρές καρδιές
Κρίνω τον εαυτό μου, καθρέφτης παγερού πρωινού
Διδάσκω για να με διαψεύσω
Γράφω για να σβήσω
Και μέσα από τον Γολγοθά μου ελπίζω να βρω τους ανθρώπους.