Περιέργεια

Ο ήλιος είναι κόκκινος.
Τα τζιτζίκια ακούγονται ηλεκτρικά,
καλώδια υψηλής τάσεως.
Κάποιος φέρνει πίτσα.
Τα παιδιά φωνάζουν και κολυμπούν.
Η βοή του δρόμου δε σιγάζει.
Εγώ πέφτω για ύπνο.

Χθες έφτασα στο αριστερό όριο.
Ένα παρακλάδι του Μισισιπή.
Περπατούσα υπνωτισμένη.
Με τακούνια, έτσι βγήκα από το δωμάτιο, μαγνητισμένη
χωρίς κινητό, πορτοφόλι κλπ,
να ανακαλύψω μέχρι πού φτάνει το τριγύρω μου.
Βιομηχανική ζώνη που μοιάζει με οικιστική περιοχή,
κήποι, αυλές, κλπ, μόνο οι πινακίδες
μαρτυρούσαν την ταυτότητα.
Πιο κάτω πραγματικά σπίτια.
Πιο κάτω ένα πάρκο του γκολφ.
Πιο κάτω το ποτάμι.
Όλα αυτά, στη μέση του πουθενά.
Περπατούσα ασφαλής σαν σε ένα μεγάλο κάμπινγκ εκτός σεζόν,
ψιλοάδειο,
φαρδύ, χωροταξινομημένο και πράσινο.

Επέστρεφα διασχίζοντας το άδειο πάρκινγκ.
Φορτωεκφορτωτική για νταλίκες.
Έβλεπα το ξενοδοχείο από μακριά.
Είχα κουραστεί πια.
Διέκρινα ένα παράθυρο.
Φαντάστηκα διάφορα πρόσωπα μέσα.
Όχι όλα μαζί.
Διαδοχικά.
Καθένα να με κοιτά από εκεί.
Ένα πείραμα που έπαιξα.
Να δω πού επιταχύνει το βήμα μου.
Αυθόρμητα.

Περιέργεια.