Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Σάββατο

Μεσημέρι:
Η αιώνια διάχυση του χρόνου, η κατάργηση του ρολογιού, η παιδική ελευθερία στο τίποτα, η χαρά του να κάθομαι να ατενίζω, να κοιμάμαι, να κολυμπώ, να είμαι, να μην είμαι.
Φυσούσε, τώρα κόπασε.
Ο ήλιος έγλειψε όλο το σώμα μου.
Φέρνω την αλμύρα στο κρεβάτι.
Ερωτικός σύντροφος, κολλάει επάνω μου.

Μετά το χτεσινό κακόσυρτο πανηγύρι με ξαναβρίσκω σε γνωστούς άσκοπους ρυθμούς.

Η μόνη μου πολυτέλεια:
η συνονόματη ενυδατική κρέμα που απλώνεται στη θέση του αλμυρού εραστή μου.
Εξακολουθώ και κολυμπώ το ίδιο καλά όπως πέρυσι. Ίσως και καλύτερα.
Την κοιτάω. Θα τρέξω ξανά στην αγκαλιά της.
Με περιμένει. Γαλήνια.

Βράδυ:
Απογειωνόμουν πάνω από υποθαλάσσιους αεροδιαδρόμους άμμου, σχηματισμένοι από τα ρεύματα και ευδιάκριτοι στα πεντακάθαρα νερά. Η κολυμβητική τέχνη σα μηχανή με αυτόματο σύστημα πλοήγησης που ορίζει ταχύτητα και το σώμα εκτελεί.

Πιο πριν βγάζαμε selfies με τη μητέρα μου. Μετά την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου.
Τώρα κάπου μάλλον τρώνε τον περίφημο τοπικό μπακλαβά.
Το δικό μου επιδόρπιο;
Να γράψω.