Κρύο

Κρυστάλλινα πουλιά πέταξαν ξαφνικά στον παγωμένο αέρα.
Ένας πλανόδιος μουσικός με το ακορντεόν περιέφερε τις αναμνήσεις του από την πατρίδα τραγουδώντας στη γλώσσα του. Η φυσιογνωμία του έμοιαζε γνώριμη και παλιά. Τον συνόδευε η εγγονή του τυλιγμένη στο ροζ σκουφάκι της.
Ακούγοντας τη φωνή και σα να με τράβηξε μεγάλο κύμα, γύρισα να τους ξανακοιτάξω για τελευταία φορά, πριν φύγω βιαστική για το καθημερινό μου οχτάωρο.
Νοσταλγία για την περασμένη θαλπωρή.
Για όσα τους ζέσταναν.

Για όσα μας ζέσταναν.

Ο ήλιος ίσα που μας αγγίζει τις παγωμένες μέρες.
Στη γωνία παγερής σκιάς και αδύναμου ήλιου, ένα μαγαζί, "Αύγουστος", ουζερί; , θα περιμένει για πολύ ακόμα την εποχή του. Εκεί ο αέρας φυσούσε μια ελιά και αυτή ηχούσε καμπανάκια τα φύλλα της.
Στα κοιμητήρια του Αγίου Παύλου ένα γατί κούρνιαζε σε μια μικρή σκιά, σα να κρυβόταν από τον ήλιο.
Μου έκανε εντύπωση.
Ίσως και άλλα γατιά κρύβονται από το φως.

Είναι η εποχή που κρυώνουμε.
Ίσως, στην προσπάθειά μας να ζεσταθούμε, γινόμαστε πιο ανθρώπινοι...