Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω ένα νωχελικό φωτάκι να αναβοσβήνει.
Είμαι η θάλασσα.
Είμαι ακίνητη και ας κινούμαι.
Σκεφτόμουν χτες, όταν όλοι βρίσκουν το δρόμο τους
κι εσύ αρνείσαι τον δικό σου
τι κάνεις;
Γίνεσαι καλλιτέχνης;
Ενηλικιώνεσαι γιατί είναι αποδοτικότερο;
Δέχεσαι έναν άλλον;
Ή μιμείσαι;
«'Έστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας»
Τίποτα.
Γίνεσαι θάλασσα.
Ευχήθηκα σε μία φίλη να είναι ομαλή για τα συναισθήματα που έρχονται.
Το εύχομαι σε όλους σας και σε μένα.
2 σχόλια:
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί, "καλλιτέχνης γίνεσαι όταν δεν μπορείς να βρεις το δρόμο σου". Ο Πλάτωνας θα συμφωνούσε μαζί σου. Κι εγώ που το βίωσα σαν νέος, και δεν ήθελα, ή καλύτερα δεν μπόρεσα τελείως να χάσω τον δρόμο μου, αν και θα το θελα, πιάστηκα από την διδασκαλία...
Γράφεις πολύ όμορφα!
Ναι, γράφεις τόσο όμορφα..
Μπορεί το "τίποτα" να είναι τελικά ένα σημαντικό "κάτι".
Μπορεί ο δρόμος σου να μην είναι τίποτα διαφορετικό πέρα απο το να είσαι θάλασσα.
Κινούμενη μέσα στην ακινησία σου.
Ακίνητη μέσα στην κίνησή σου.
ήταν απο τις πιο πολύτιμες ευχές η ομαλότητα στα συναισθήματα Τριαντάφυλλο.
Δημοσίευση σχολίου