31.12.19

Νύχτωσε πάλι

Οι ερωτικές καληνύχτες δε λέγονται, δεν ακούγονται.
Αιωρούνται μέσα στην ίδια την νύχτα,
ακουμπάνε πάνω στα ζεστά κορμιά μας.

29.12.19

Νυχτερινά παράθυρα

Είναι μια ποιητική στιγμή.
Η κάθε επιστροφή, νύχτα, σε ένα σπίτι μακριά από την πόλη.
Με τη μεγάλη Άρκτο, τους σκοτεινούς λόφους, τα ακίνητα λεμονοκυπάρισσα και την απέραντη σιωπή από το παράθυρο.
Με νύχτες που δε θέλουν να περάσουν.
Με χρόνο για αυτές τις αργόσυρτες νύχτες.

Μπορώ να υπάρχω χωρίς να κάνω.
Ιερή αξία των διακοπών.
Βουλιάζω σε διαλογισμούς.
Ψάχνω μια ιδέα με παρόμοια ιδέα.
Ένα κεφάλι με παρόμοια σκέψη.
Μακριά από ανθρώπους θέλω τη βεβαίωση του συγχρονισμού.
Τώρα κάποιος νιώθει όπως εγώ.
Συγχρονισμός που οδηγεί σε μοίρασμα.

Η τέχνη ως ανάγκη που δαγκώνει για μοίρασμα.
Η ζωή μάχεται την τέχνη.
Έχω το ένα, χάνω το άλλο.
Η ζωή πασχίζει να καλύψει τον λόγο ύπαρξης της άλλης.
Είμαι καλά, δεν χρειάζομαι μοίρασμα.
Τι εγωίστρια... τις ελλείψεις μου θέλω να μοιράζομαι.
Την πληρότητα την καταναλώνω.

Ναι ξέρω.
Κοιτάμε την νύχτα.
Μακριά και σιωπηλά.
Τι περίεργη αίσθηση...
Εφηβικά ερωτική.

28.12.19

The Big

Είναι αυτά τα βράδια στον Τρίλοφο...
Μελαγχολικά και φιλοσοφικά.
Αναδιατακτικά.
Η απλωσιά του κήπου και η θέα προς τους λόφους δίνουν χώρο σε στριμωχτές σκέψεις.

Μακριά...
Όσο η γη μεγαλώνει,
όσο οι επιλογές αυξάνονται,
όσο το μυαλό εκκρεμεί,
όσο οι ανάγκες παγιώνονται,
θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται από μακριά...

Οι άνθρωποι που νοιάζονται από μακριά...
Τι μεγάλο πράγμα!