12.8.16

Invisible

Όπου και αν έχω πάει ή είμαι,
το Dubai με κρατά στην πνιγερή αγκαλιά του.
Η ζέστη, η έρημος, οι εθνικότητές του, το άπλωμα σε μήκος και ύψος, αυτό το περίεργο σταυροδρόμι ανατολής και δύσης, το βλέμμα προς την ανατολή να φτάνει Ινδία, η υγρή νύχτα, οι οικισμοί που μοιάζουν με USA, το φεγγάρι πάνω μας. 
Πάνω από ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Ακόμα και από γατιά που νιαουρίζουν αραβικά.
Ο αέρας του ιμάμη, το κιτρινωπό χρώμα που τελειώνει τον ορίζοντα,
ο ανθρώπινος αχταρμάς που μπερδεύεται με σκόνη και πολυτελή αυτοκίνητα.

Μια περίεργη αίσθηση να μη μου ικανοποιεί την περιέργεια να βρω τα όρια.
Πού τελειώνει;
Πουθενά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: