Οι νταλίκες μοιάζουν με τις φάλαινες.
Μεγάλες, αργές και κατά κοπάδια τραβούν το δρόμο τους μέσα στο δικό τους ωκεανό.
Από μικρή τις αγαπούσα, χαιρετούσα τους οδηγούς κολλημένη στο παρμπρίζ και περιμένοντας να μου ανταποκριθούν με τις κόρνες ή τα φώτα τους. Φανταζόμουν το ταξίδι και τη ζωή τους.
Μεγαλώνοντας μου ασκούν ακόμα μια νοσταλγική γοητεία.
Το ατελείωτο φευγιό, η ένωση με τον δρόμο.
Στο τελευταίο μου ταξίδι έπιασα δεξιά λωρίδα και 80.
Χώθηκα ανάμεσά τους.
Το κακιασμένο μου αυτοκίνητο ένιωσε τον όγκο του να μεγαλώνει.
Μέχρι που έγινε νταλίκα και εγώ νταλικέρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου