Στο πεζούλι της Ιστορίας κάθισα

Έγραψα, έγραψα, έγραψα...
Και οι ανακαλύψεις απαιτούν κόπο.
Πνευματική υπερπροσπάθεια.
Άδειο κουρέλι το μυαλό.
Το σώμα άρρωστο.
Επιστρέφω στη θεραπεία του οικείου.
Της γλώσσας, του σπιτιού, του εδώ.
Ο ήλιος με ζεσταίνει.
Η ηρεμία με ταξιδεύει.
Δίνει χώρο στη στιγμή.
Την αίσθηση.
Είδα ένα όνειρο.
Ινδικό.
Ντελίριο.
Έξαψη και ηρεμία.
Τι ασυμβατότητα.

Θυμήθηκα.
Τον ποιητικό αναγνώστη.
Πόση ηρεμία.
Κοινές ώρες ηλιόλουστης ακινησίας.
Χαμογελαστά μέτωπα, μάτια πουλιά.
Οικεία αίσθηση επιστροφής.
Ξέγνοιαστη αλάνα παιδικής χαράς.
Μακρινές μνήμες.
Η ερώτηση "υπήρξε;" αναπόφευκτη.
Ο χρόνος εκπτύσσεται κι άλλο.
Μνήμες, πάθη πιο μακρινά,
ξεπιάνονται μετά από στρίμωγμα.
Άμεσο επακόλουθο μιας πλούσιας ζωής.
Διαδοχικοί πολιτισμοί,
καλύπτουν τον προηγούμενο.
Τα τραγούδια τους με περιμένουν να ξαποστάσω για να αναδυθούν.
Από το ιστορικό βάθος.
Το μνημειακό πλούτο.
Το ασίγαστο ταξίδι.

Στιβαροί στρατιώτες,
ασκητικοί βυζαντινοί,
άπιαστοι γλάροι,
εξωτική ανατολή.

Υπήρξατε;
Υπάρχετε;
Ή σας φαντάστηκα;