Σεντόνια

 Έξω έχει σαράντα βαθμούς και εγώ σκεπάζομαι με διπλές και τριπλές κουβέρτες.
Όπως πάντα δηλαδή...

Με μόνη διαφορά το νυχτερινό μπάνιο,
και μια τρελή που κυκλοφορεί με πετσέτες,
μεταξύ σινιαρισμένων έτοιμων για διασκέδαση Ιταλών.

Τελικά όλα γίνονται.
Να περπατάς ανάμεσα σε ουρανοξύστες,
διασχίζοντας πορτοκαλί φωτισμένους αυτοκινητόδρομους
και να κουβεντιάζεις με τη συνάδερφό σου
σαν να κάνεις βόλτα στην οικειότητα του χωριού.

Να δένεσαι με ανθρώπους που δεν περίμενες
απλά επειδή τους γνωρίζεις,
τους δίνεις χρόνο, προσοχή
και το βλέμμα σου.

Αχ αυτό το βλέμμα...
Όπου το στρέφω και το διατηρώ βρίσκω ομορφιά,
ανθρώπους που συμπαθώ και μετά θαυμάζω,
για τα ωραία τους χαρακτηριστικά.
Σαν άτομα.

Όλα θέλουν το χρόνο τους.
Και την προσοχή μας.
Η ανακάλυψη της ομορφιάς είναι ένα παιχνίδι για συνειδητούς παίχτες.