Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Κυριακή

Ημέρα αναχώρησης και λήξης.
Στο διπλανό τροχόσπιτο οικεία σώματα κοιμούνται.
Επιθυμώ να τα ξυπνήσω πριν μια κυρία με απαγάγει για να καταλαγιάσει το φόβο της
όσο θα ψέλνει την ταμένη πρωινή προσευχή της
μόνη στην εκκλησίτσα με τον άγιο που περπατάει τις νύχτες.
Ήρθε σαν διαλογισμός.
Μια βόλτα θυμάμαι με βατόμουρα,
ντυμένη στα λευκά, συνοδευόμενη από μια μαύρη ύπαρξη
σε έναν ηλιόλουστο δρόμο που χάνεται μέσα από τα χωράφια προς το βουνό.

Τα τελευταία λουτρά μας έχουν πολύ τραγούδι, ανταλλαγές σύκων, ευχών και υποσχέσεις για συναντήσεις του χρόνου και αρκετό αέρα.
Το φθινόπωρο ζεστό μας διώχνει κλείνοντας τον καλοκαιρινό κύκλο με σύννεφα και ανακατεμένα πλατανόφυλλα που πέφτουν.
Τα άδεια τροχόσπιτα είναι καταθλιπτικά.
Ή τα λιγοστά γεμάτα;

Η επιστροφή ήταν σιωπηλή με την άφιξη στο κέντρο και την αποβίβαση της αδερφής μου να σηματοδοτεί την επίσημη λήξη.
Ευτυχώς μια ανάβασή μου σε παρακείμενο προφήτη απομάκρυνε τη βαριά αίσθηση ρουτίνας που απειλητικά περίμενε να δαγκώσει.