1.9.15

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Τρίτη

Βράδυ:
Πολυτέλεια δεν είναι η χλιδή.
Είναι η ικανοποίηση των επιθυμιών που σε φέρνουν πιο κοντά σε αυτό που ψιθυρίζει η καρδιά σου.
Την ευτυχία.

Βρίσκομαι σε ακόμα πιο γνωστά αλλά εξωτικά μέρη.
Σε μια γωνιά στα παράλια νομού Λαρίσης.
Με έφερε ο πατέρας μου.
Του αρέσουν οι ιστορίες των ανθρώπων.
Να τους γνωρίζει, να τους ρωτά, να τους ακούει, να διδάσκεται αλλά και να διδάσκει.
Του μοιάζω, δεν ξέρω πόσο.

Τρώω τη σαλάτα μου καταιγισμένη από τη βοή των κυμάτων που σκάει γύρω μου.
Σκέφτομαι πως όλες οι διακοπές μου θα είναι κοντά σε πλατάνια.
Τα αγαπώ αυτά τα δέντρα.
Πρώτη φορά δε θα μου λείψουν.
Το μεσημέρι κάτω από ένα τέτοιο δέντρο και μπροστά από την αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα,
το μάτι έτρεχε μέχρι την κυματώδη άκρη της.
Το πρωί ξύπνησα μέσα σε συντονισμένες δεκαοχτούρες, αστικός ήχος χαρακτηριστικός της λαρισινού κάμπου.
Τώρα έχει κρύο.
Το χουχούλιασμα στα κουβερτίνια που πάντα κουβαλώ βάλλεται από τους φθινοπωρινούς ήχους μιας θάλασσας που δε λέει να σωπάσει.
Και ξανά το φεγγάρι τη δοξάζει.
Έσβησε τα φώτα στην παραλία.
Αν και μισοφαγωμένο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: