30.9.15

Ο Χρόνος και οι Σκέψεις

Βλέπω τον ήλιο να χάνεται πίσω από τη φθινοπωρινή συννεφιά της δύσης.
Το Πλαγιάρι έχει πάρει ένα μεταλλικό μπλε χρώμα.
Και οι λόφοι του κρύβουν τη θάλασσα.
Μέσα της κολυμπούσα σήμερα.
 Ήταν ήρεμη σα λίμνη, ένιωθα την ταχύτητα του σώματος μου να γλυστράει το νερό.

Ο Χρόνος και οι Σκέψεις.
Η αρμονία που μου λείπει.
Οι σκέψεις πνίγουν τον χρόνο, ο χρόνος σιωπεί τις σκέψεις.
Ποιο στρατόπεδο διαλέγω;

Αυτά αναρωτιόμουν πριν τρεις βδομάδες.
Και σήμερα συνειδητοποιώ ότι έχω απαντήσει: το άλλο.

29.9.15

Αλεξάνδρεια

Οι κριοί επιστρέφουν θριαμβευτές.

Ήταν δύσκολα. Φοβήθηκα.

26.9.15

Πριν φύγω

Έφυγα βράδυ από τη δουλειά.
Ένα ωραίο αυτοκίνητο να οδηγήσω.
Και ένα ομιχλώδες τοπίο
που έμοιαζε με τη θολούρα στο κεφάλι μου.

Συνεχίζω από το σπίτι τη δουλειά
με τα φώτα τα μεγάλα αναμμένα.

Νυσταγμένα.
Βαριά.

Ως λαϊκά.

Πριν τον ύπνο

Μπουμπουνίζει.
Μου αρέσει.
Το τέλος μιας δύσκολης μέρας.
Να καταλήγει σε μια αίσθηση επιστροφής.

Ποιητικέ αναγνώστη,
εσύ που κάθε ποιητής φαντάζεται ότι τον διαβάζεις,
σου λείπει;

Βρέχει τώρα.

Dubai

How many mornings...
waking up with this music,
pulling the curtains aside,
the blurred light of sand
coming into me.

Added challenges.
And repetition.
Traveling deep.
Into deep east.
Deep self.

Same place.
More space.
Vast space.

Coming back.
Strange place.
East.

Eastern self.
Deserted.
Desert.

Rich.

23.9.15

Επιστροφή

Επιστροφή του καλοκαιριού στη θέση του.
Μαζί του και η ποίηση.
Παραχώθηκε στα συρτάρια της δουλειάς.
Έπεσε από όμορφα χέρια ανθρώπων που τρέμουν.
Από φόβο.

Ο φόβος αδικεί.

Έσπασε.

Κι όμως.
Μέσα μου την κουβαλώ.
Ολόγιομη και την ακτινοβολώ.
Και οι αντανακλάσεις...
Πόση χαρά!

10.9.15

Φθινοπωρινό ημερολόγιο - Πέμπτη

Πρωί:
Goldfrapp - Stranger
Mε πολλή θάλασσα.
Οι αισθήσεις είναι ακόμα γεμάτες κύματα, αέρα και μια υπέροχη χαμογελαστή φιγούρα
όπως διαγραφόταν στο μούχρωμα του μπλε του ουρανού και της θάλασσας.
Ένα στιγμιαίο βλεφάρισμα, μια εντυπωμένη εικόνα.
Τα μάτια που από κοντά μοιάζουν με σκουρόχρωμους γλάρους που πετάνε,
όταν χαμογελάνε.

Ο πατέρας μου κοιτούσε τα χελιδόνια στοιχισμένα στα καλώδια της ΔΕΗ,
πριν την αναχώρηση τους για το μακρινό ταξίδι.
Αναρωτιόταν αν είναι η τελευταία συνεννόηση τους
ή αν χρειάζονται κι άλλες για το πώς θα συναντήσουν τις άλλες ομάδες.
Τελικά δεν χρειάστηκε.
Δεν τα ξαναείδαμε.

9.9.15

Φθινοπωρινό ημερολόγιο - Τετάρτη

Ξημέρωμα.
Η μέρα φουσκώνει από ήχους με χαμένη ταυτότητα: νυχτερινοί, πρωινοί;
Σιγοβράζουν μέσα στην πρωινή υγρασία,
ενώ τα σύννεφα κάθονται χαμηλά σαν ατμοί πάνω από τα κεφάλια μας.

Η μυρωδιά του σάπιου σύκου οξύνει την όσφρηση.
Και ο χρόνος που περνάει
μοιάζει να μετεωρίζεται σα σωστός μάγειρας πάνω από το μισοκοιμισμένο καζάνι.

Στο σώμα μου λείπει το λουτρό και η κολύμβηση.

8.9.15

Φθινοπωρινό ημερολόγιο - Τρίτη

Ξημερώματα.
Ξύπνησα στις 4. Ίσα να προλάβω την έναρξη της καταγίδας.
Είχα χρόνο να ξανακοιμηθώ.
Στη δουλειά νιώθω το γραφείο μου λίγο ως κατάστρωμα ενός δικού μου πλοίου.
Δε ξέρω γιατί. Είναι ήσυχα.
Ένας συνάδερφος μου κράτησε γλυκά για τον αρραβώνα του.
Μια συνάδερφος φεύγει για κάτι καλύτερο.

7.9.15

Φθινοπωρινό ημερολόγιο - Δευτέρα

Πρωί:
Έχει συννεφιά και εγώ άγχος.
Μπαίνουμε στον χορό και θα χορέψουμε.

Μεσημέρι:
Χορεύω. Αν και καθιστή. Λίγο πιο σιωπηλή από τις άλλες φορές.
Κοιτάω τη θάλασσα έξω.
Είναι ακόμα καλοκαιρινή τελικά.

Βράδυ:
Η μέρα ήταν σαν πρώτη μέρα σχολείου.
Καμία προσπάθεια διεκδίκησης χαράς.
Κάθομαι τώρα να διαβάσω ή να γράψω ή να κοιμηθώ.
Να χαλαρώσω.
Τα νέα στη δουλειά καταιγιστικά και στημένα όσο έλειπα.
Ανυπόμονα και βαριά ως ευθύνες δε μπορούσαν να περιμένουν πιο πολύ.
Στο γήπεδο του παιχνιδιού μου με τη δουλειά μπαίνουν νέες προκλήσεις με άγνωστους αντίπαλους και συμπαίχτες.
Δε θέλω να δω το βουνό.
Το προτιμώ ως μια ανηφορική θάλασσα,
ήρεμη και υπομονετική.

6.9.15

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Κυριακή

Ημέρα αναχώρησης και λήξης.
Στο διπλανό τροχόσπιτο οικεία σώματα κοιμούνται.
Επιθυμώ να τα ξυπνήσω πριν μια κυρία με απαγάγει για να καταλαγιάσει το φόβο της
όσο θα ψέλνει την ταμένη πρωινή προσευχή της
μόνη στην εκκλησίτσα με τον άγιο που περπατάει τις νύχτες.
Ήρθε σαν διαλογισμός.
Μια βόλτα θυμάμαι με βατόμουρα,
ντυμένη στα λευκά, συνοδευόμενη από μια μαύρη ύπαρξη
σε έναν ηλιόλουστο δρόμο που χάνεται μέσα από τα χωράφια προς το βουνό.

Τα τελευταία λουτρά μας έχουν πολύ τραγούδι, ανταλλαγές σύκων, ευχών και υποσχέσεις για συναντήσεις του χρόνου και αρκετό αέρα.
Το φθινόπωρο ζεστό μας διώχνει κλείνοντας τον καλοκαιρινό κύκλο με σύννεφα και ανακατεμένα πλατανόφυλλα που πέφτουν.
Τα άδεια τροχόσπιτα είναι καταθλιπτικά.
Ή τα λιγοστά γεμάτα;

Η επιστροφή ήταν σιωπηλή με την άφιξη στο κέντρο και την αποβίβαση της αδερφής μου να σηματοδοτεί την επίσημη λήξη.
Ευτυχώς μια ανάβασή μου σε παρακείμενο προφήτη απομάκρυνε τη βαριά αίσθηση ρουτίνας που απειλητικά περίμενε να δαγκώσει.

5.9.15

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Σάββατο

Περπατάω μόνη μέσα σε χωράφια,
ακούω το θρόισμα των πλατανιών πίσω μου.
Η ώρα ξυπνάει θρύλους και βουνά.
Οι καλαμιές τραγουδάνε.
Η ομορφιά είναι τόσο απλή σαν τρέλα.
Σαν υπνωτισμένη, το τοπίο οδηγεί τα βήματα μου.
Την ίδια μέρα πιο πριν κάναμε γυμναστική,
ενώ στεγνώναμε με τις λάσπες.

Οι ηλικιωμένοι είναι το βάλσαμο της ψυχής των αγχωμένων νέων.

2.9.15

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Τετάρτη

Προηγούμενη νύχτα:
Κατέβηκα στην αυλή της παραλίας.
Στα βήματά μου περπατούσα το φεγγάρι πάνω στο τέλος της θάλασσας και του ορίζοντα.
Πιο πέρα, κάποιοι ψαράδες μέσα στο σκοτάδι.
Τυφλά βήματα γεμάτα εμπιστοσύνη.
Το μέρος, η στιγμή, η ζωή.

Μεσημέρι:
Μέρα αναχώρησης από Βάλαρη.
Ξύπνησα νωρίς για το δίωρο πρωινό μου μπάνιο μέχρι τη βόρεια άκρη της παραλίας.
Οι βράχοι άδειοι από μύδια.
Περπάτησα το ίδιο μήκος για να φτάσω δύο άλλους βράχους που κάθονταν στην άμμο
και να τους χαϊδεψω αναρριχητικά,
να φανταστώ χέρια, πόδια, σώμα πάνω τους,
τόσο αρμονικά όσο το σώμα στο νερό.
Πιο πριν κολυμπούσα νιώθωντας ότι σκαρφαλώνω, χεριά και λαβή,
οριζόντια ή κατακόρυφη ώθηση;
Ταξίδι στη Θεσσαλονίκη με γονείς και παιδικές ιστορίες διακοπών
και άλλες οικογενειακές ιστορίες.
Δέσιμο.
Νύχτα ξελογιάστρα, νταλίκα μερακλίδικη.
Στάση από Αβδελλά για το τέταρτο μέλος.
Η στροφή ΤΟΥ παραγωγού μας βγήκε λίγο απότομη.
Φτάσαμε στις Κρηνίδες και τα λουτρά αντικρύζοντας το μέρος της ηρεμίας μας
και δικών μου προηγούμενων αναφορών με μη λουτρική παρέα.

Βράδυ:
Τροχόσπιτα, πλατάνια, τραπεζάκια έξω, κατασκήνωση υγείας ή Ποσείδι ηλικιωμένων.
Η οικογένεια ξεχύθηκε να θυμάται τα παλιά σε κάμπινγκ.
Ενθουσιασμός.

Οι ηλικιωμένοι αγαπούν τους νέους.
Νιώθω σαν παιδί.
Μου λείπει η γιαγιά μου, το κρυφτό και η αλάνα.
Έχω τη μαμά μου, τη λάσπη και το τροχόσπιτο.

1.9.15

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Τρίτη

Βράδυ:
Πολυτέλεια δεν είναι η χλιδή.
Είναι η ικανοποίηση των επιθυμιών που σε φέρνουν πιο κοντά σε αυτό που ψιθυρίζει η καρδιά σου.
Την ευτυχία.

Βρίσκομαι σε ακόμα πιο γνωστά αλλά εξωτικά μέρη.
Σε μια γωνιά στα παράλια νομού Λαρίσης.
Με έφερε ο πατέρας μου.
Του αρέσουν οι ιστορίες των ανθρώπων.
Να τους γνωρίζει, να τους ρωτά, να τους ακούει, να διδάσκεται αλλά και να διδάσκει.
Του μοιάζω, δεν ξέρω πόσο.

Τρώω τη σαλάτα μου καταιγισμένη από τη βοή των κυμάτων που σκάει γύρω μου.
Σκέφτομαι πως όλες οι διακοπές μου θα είναι κοντά σε πλατάνια.
Τα αγαπώ αυτά τα δέντρα.
Πρώτη φορά δε θα μου λείψουν.
Το μεσημέρι κάτω από ένα τέτοιο δέντρο και μπροστά από την αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα,
το μάτι έτρεχε μέχρι την κυματώδη άκρη της.
Το πρωί ξύπνησα μέσα σε συντονισμένες δεκαοχτούρες, αστικός ήχος χαρακτηριστικός της λαρισινού κάμπου.
Τώρα έχει κρύο.
Το χουχούλιασμα στα κουβερτίνια που πάντα κουβαλώ βάλλεται από τους φθινοπωρινούς ήχους μιας θάλασσας που δε λέει να σωπάσει.
Και ξανά το φεγγάρι τη δοξάζει.
Έσβησε τα φώτα στην παραλία.
Αν και μισοφαγωμένο.