Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Δευτέρα

Νυχτερινός απολογισμός:
μόνο 2 κουνούπια και 4 τσιμπήματα, μέτωπο και πόδι.
Ο Michaux έφαγε το ένα.
Το καλό;
Ανύπαρκτος βαθύς ύπνος, εύκολο ξημέρωμα, ελκυστική θάλασσα.
Η ανατολή, τρεις άλλοι, δυο σκυλιά και εγώ.
Αυτή, λάδι για εμάς.
Τελευταία μέρα και δεύτερο πρωινό μπάνιο.
Το Χορευτό μας ζεστά φθινοπωρινό.
Γνώρισα κάτι πιτσιρικάδες και ξανασυνάντησα την κοπέλα από το υπαίθριο βιβλιοπωλείο.
Τσαγκαράδα αυτή τη φορά και Θεοφανώ.
Αδυσώπητο το πλατάνι μπορούσε να γκρεμίσει όλη την πλατεία.
Ή να τη συγκρατήσει.

Τυπική η οικογένεια μου, δεν επιστρέφει ποτέ από τον σύντομο δρόμο.
Με αφορμή ζαλάδες κλπ πλιατσικολογήσαμε βατομουριές, καρυδιές και όποιο άλλο φορτωμένο φυτό.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε η μητέρα μου ήταν να πλύνει το μπαλκόνι.
Και αυτή είναι η χαρά των συνηθειών:
διατηρούν αναλλοίωτη την αίσθηση της καταγωγής.

Θα κοιμηθώ παρέα με αυτόν τον πονοκέφαλο.
Ταξιδιωτικό απόκτημα.
Frankenstein would want your mind, your lovely head.
So cool.
Από τη μυρωδιά καταλαβαίνεις ότι εμείς χωρίσαμε.
Ξεχασμένη κασέτα. Τι σκέψη...
Η Καραϊνδρου φέρνει τις μουσικές από το γραφείο του πατέρα μου.
Πολύς κινηματογράφος.
Ταιριάζει με το πεδινό αεράκι που προσπαθεί να ξυπνήσει το ίσιωμα.
Να ζωντανέψει τα φυτά που τους έλαχε να βρεθούν ίσως στο πιο χαμηλό πλάτωμα της χώρας.
Πεδιάδα που νομίζεις είναι πιο βαθιά από τη θάλασσα.
Πόλη που προσεγγίζεις χωρίς να τη βλέπεις.
Γιατί είναι βαθιά.
Χρειάζεσαι μπουκάλες οξυγόνου.
Γι'αυτό λατρεύω μάλλον τη θάλασσα.
Έμαθα να ζω μέσα της από νωρίς.
Και ας είναι αυτό το αστικό παραλήρημα ενός πονοκεφάλου που γεννήθηκε στο βουνό και θα πεθάνει στην πόλη.
Εγώ είμαι το όχημά του.
Γράφει για τον ποιητικό του αναγνώστη.
Εγώ είμαι ο ξενιστής του.
Ξέρω να επιλέγω ξενιστές.
Ο Μισώ κακή παρέα τελικά.
Και ο Μπάρικο.
Πολλοί τρελοί, πολλή ελευθερία στη σκέψη.
Ο Μισώ μισούσε τον εαυτό του νομίζω.
Και ο πονοκέφαλός μου.
Τώρα ο πατέρας μου ακούει Armand Amar.
Ό,τι πρέπει για κλείσιμο.