Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Τρίτη

Απόγευμα:
Σήμερα η θάλασσα ήταν πιο ήσυχη, ο καιρός πιο καλοκαιρινός. Το μέρος έχασε λίγο την αίσθηση ησυχαστήριου που είχε. Αλλά τώρα που πλησιάζει η δύση, το ξαναβρίσκει. Διαπιστώνω ότι αυτό που μου λείπει στην Ελλάδα είναι η αρμονία μεταξύ τοπίου και ανθρώπου.
Νιώθω την ανάγκη να καθίσω να δω τη θάλασσα μόνη μου, σαν να είναι δικιά μου, να τα πούμε, να μιλήσουμε για τη σχέση μας, να δούμε γιατί χαθήκαμε, αν η μία έλειψε στην άλλη.
Η νύχτα χτες ήταν σα βουβό κύμα. Άλλοτε με βύθιζε βαθιά και άλλοτε με πετούσε στην επιφάνειά της. Και ξανά με ρουφούσε.
Η σιωπή της έσπαγε από συχνούς πυροβολισμούς. Έμαθα ότι είναι αυτοματισμοί που διώχνουν τα πουλιά από τα δέντρα.
Μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες για τα μήλα, την παραγωγή και το συνεταιρισμό. Η ιστορία του πάει βαθιά πίσω στον χρόνο.
Οι άνθρωποι μοιάζουν παλιοί γνώριμοι. Μαθηματικοί, ωραίοι γουσταρλήδες, ανοιχτόμυαλοι, απλοί και φιλόξενοι.
Ο μπαξές και η αγάπη τους ετοιμάζουν το φαγητό μας.
Βράδυ:
Με κόκκινο κραγιόν οδεύσαμε προς την πλατεία του χωριού. Μεγάλοι πλάτανοι, ωραίος κόσμος, πολύ κρύο.
Τελικά, αποφάσισα να κλείσω τα παντζούρια πριν τον ύπνο και να μη δω την ανατολή.
Ο πηλιορείτικος ύπνος μοιάζει μη ανταλλάξιμος.
(Ποιητικέ αναγνώστη, είσαι αυτός που κάθε ποιητής φαντάζεται ότι τον διαβάζει, όταν γράφει στο τελείωμα της μέρας του. Σε ευχαριστώ.)