1.3.14

Μιλώντας ποιητικά με τον πατέρα μου θυμήθηκα...2

...εγκαταλειμμένο πατρικό σε άγριο λιβάδι με χόρτα που ξεχειλίζουν ζωή, λες και αυτή έφαγε την ανθρώπινη. Τόση εγκατάλειψη, σαν να ήταν αστείο ότι εκεί κάποτε έζησαν άνθρωποι.

Χτυπάει το νεύρο του παρελθόντος και τινάζονται σκόνες ακινησίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: