Χριστουγεννιάτικη συννεφιά

Μια γυναίκα στα μαύρα έτρεχε στον ήσυχο δρόμο.
Μεσημέρι συννεφιάς, η βροχή πέρασε.
Σαν να έπαιζε κουτσό.

Απέναντι, ο Κίσσαβος φωτιζόταν από το φως της προσπάθειας και της λύτρωσης.
Ο ορεινός όγκος είχε γραμμένα θαρραλέα άυπνα μηνύματα μεταξύ φοβισμένων φίλων.
Πάλευαν φόβο με αγάπη και ειλικρίνεια.
Οι προϊστορικές του ρίζες απίθωσαν στη γη τιμές για την αναγεννημένη φιλία.
Τι δύναμη, φαντάσου!
Όλα έγιναν μακριά του.

Είχα χρόνο να ζήσω το σπίτι των παιδικών μου χρόνων.

Να κοιμάμαι και να θυμάμαι τα παραμύθια του πατέρα με τον τσομπανάκο στο βουνό.

Βββββββ... φυσούσε ο κρύος αέρας. Ο τσομπανάκος τυλιγόταν στη κάπα του, τα κουδουνάκια από τα πρόβατα ηχούσαν καθώς πλησίαζε το ένα το άλλο. Έξω ο λύκος ούρλιαζε από την απέναντι πλαγιά και η γιαγιά ανησυχούσε για τον παππού, όσο τα εγγόνια της κοιμόνταν κάτω από τις ζεστές βελέντζες. Ββββββββ...ο αέρας...

Πιο απλά εσωτερικά βιωμένες αυτές οι γιορτές.

Με όλες τις αλήθειες και τα ψέματα.
Περνάει ο χρόνος και αφήνομαι σε κάθε βάθος, θλίψη και πληρότητα.
Δεν απορώ γιατί έχω ένταση στον ύπνο μου.

Ταξίδι στη Μυτιλήνη.
Σκοτεινή ταινία μεσημεριού.
Οι ηλικιωμένοι που το χάνουν φαίνονται παράξενοι.
Βλέπουν πέρα από όσα βλέπουμε.
Ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Μιλάνε με χρησμούς.
Ωραίοι τύποι.
Σα συννεφιά.