Και το παράθυρο από τη δουλειά μου.
Ο σταθμός των τρένων μου.
Σημείο αναχώρησης.
28.11.13
Κρύο
Κρυστάλλινα πουλιά πέταξαν ξαφνικά στον παγωμένο αέρα.
Ένας πλανόδιος μουσικός με το ακορντεόν περιέφερε τις αναμνήσεις του από την πατρίδα τραγουδώντας στη γλώσσα του. Η φυσιογνωμία του έμοιαζε γνώριμη και παλιά. Τον συνόδευε η εγγονή του τυλιγμένη στο ροζ σκουφάκι της.
Ακούγοντας τη φωνή και σα να με τράβηξε μεγάλο κύμα, γύρισα να τους ξανακοιτάξω για τελευταία φορά, πριν φύγω βιαστική για το καθημερινό μου οχτάωρο.
Νοσταλγία για την περασμένη θαλπωρή.
Για όσα τους ζέσταναν.
Για όσα μας ζέσταναν.
Ο ήλιος ίσα που μας αγγίζει τις παγωμένες μέρες.
Στη γωνία παγερής σκιάς και αδύναμου ήλιου, ένα μαγαζί, "Αύγουστος", ουζερί; , θα περιμένει για πολύ ακόμα την εποχή του. Εκεί ο αέρας φυσούσε μια ελιά και αυτή ηχούσε καμπανάκια τα φύλλα της.
Στα κοιμητήρια του Αγίου Παύλου ένα γατί κούρνιαζε σε μια μικρή σκιά, σα να κρυβόταν από τον ήλιο.
Μου έκανε εντύπωση.
Ίσως και άλλα γατιά κρύβονται από το φως.
Είναι η εποχή που κρυώνουμε.
Ίσως, στην προσπάθειά μας να ζεσταθούμε, γινόμαστε πιο ανθρώπινοι...
Ένας πλανόδιος μουσικός με το ακορντεόν περιέφερε τις αναμνήσεις του από την πατρίδα τραγουδώντας στη γλώσσα του. Η φυσιογνωμία του έμοιαζε γνώριμη και παλιά. Τον συνόδευε η εγγονή του τυλιγμένη στο ροζ σκουφάκι της.
Ακούγοντας τη φωνή και σα να με τράβηξε μεγάλο κύμα, γύρισα να τους ξανακοιτάξω για τελευταία φορά, πριν φύγω βιαστική για το καθημερινό μου οχτάωρο.
Νοσταλγία για την περασμένη θαλπωρή.
Για όσα τους ζέσταναν.
Για όσα μας ζέσταναν.
Ο ήλιος ίσα που μας αγγίζει τις παγωμένες μέρες.
Στη γωνία παγερής σκιάς και αδύναμου ήλιου, ένα μαγαζί, "Αύγουστος", ουζερί; , θα περιμένει για πολύ ακόμα την εποχή του. Εκεί ο αέρας φυσούσε μια ελιά και αυτή ηχούσε καμπανάκια τα φύλλα της.
Στα κοιμητήρια του Αγίου Παύλου ένα γατί κούρνιαζε σε μια μικρή σκιά, σα να κρυβόταν από τον ήλιο.
Μου έκανε εντύπωση.
Ίσως και άλλα γατιά κρύβονται από το φως.
Είναι η εποχή που κρυώνουμε.
Ίσως, στην προσπάθειά μας να ζεσταθούμε, γινόμαστε πιο ανθρώπινοι...
20.11.13
Κολλημένα τραγούδια Νο.0
0) Μιχάλης Χατζηγιάννης - Ανάποδα
Πρωτοακούστηκε σε τουριστικό λεωφορείο από cd επιλογής του οδηγού. Διπλανός συνεπιβάτης: πιτσιρίκι πρώτης λυκείου. Κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα, κολλημένη πάνω στο παράθυρο, απορούσα για τη δική μου ηλικία. Το προηγούμενο βράδυ περπατούσα σε έναν λόφο τούρκικης πόλης που δεν έχει επτά λόφους και κοιτούσα σπίτια, κτίρια, ανθρώπους, έμπαινα σε μανάβικα και φαγάδικα και ακολουθούσαν τα γνωστά καραγκιοζιλίκια ανθρώπων που δε μιλούν κοινή γλώσσα και μόνιμα σκεφτόμουν αν ήσουν εδώ θα...
Ήταν η κολλητή μου όμως και...
Σήμερα διαπίστωσα ότι το όνομά σου εξαφανίστηκε από τη frequently called λίστα στο κινητό μου. Μέχρι προχτές υπήρχες τέταρτος. Αλλαγή εποχής. Υπάρχεις πλέον μόνο στο P.
Στο ασανσέρ στη δουλειά μου υπήρχε ένα σημείωμα ειδοποίησης παράδοσης δέματος. Για την κ. Κουτσούνογλου. Θυμάμαι παλιότερα σου είχα αναφέρει αυτό που έγραψε κάποιος στην πόρτα του ίδιου ασανσέρ: "Πάσχα χωρίς Χρήστο; Μακριά και αγαπημένα".
Σε πρόσφατα γενέθλια βρέθηκα μπροστά στη ροζ κούπα Μούμιν. Λυπάμαι που δεν είμαστε εμείς στη ροζ κούπα Μούμιν.
Πρωτοακούστηκε σε τουριστικό λεωφορείο από cd επιλογής του οδηγού. Διπλανός συνεπιβάτης: πιτσιρίκι πρώτης λυκείου. Κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα, κολλημένη πάνω στο παράθυρο, απορούσα για τη δική μου ηλικία. Το προηγούμενο βράδυ περπατούσα σε έναν λόφο τούρκικης πόλης που δεν έχει επτά λόφους και κοιτούσα σπίτια, κτίρια, ανθρώπους, έμπαινα σε μανάβικα και φαγάδικα και ακολουθούσαν τα γνωστά καραγκιοζιλίκια ανθρώπων που δε μιλούν κοινή γλώσσα και μόνιμα σκεφτόμουν αν ήσουν εδώ θα...
Ήταν η κολλητή μου όμως και...
Σήμερα διαπίστωσα ότι το όνομά σου εξαφανίστηκε από τη frequently called λίστα στο κινητό μου. Μέχρι προχτές υπήρχες τέταρτος. Αλλαγή εποχής. Υπάρχεις πλέον μόνο στο P.
Στο ασανσέρ στη δουλειά μου υπήρχε ένα σημείωμα ειδοποίησης παράδοσης δέματος. Για την κ. Κουτσούνογλου. Θυμάμαι παλιότερα σου είχα αναφέρει αυτό που έγραψε κάποιος στην πόρτα του ίδιου ασανσέρ: "Πάσχα χωρίς Χρήστο; Μακριά και αγαπημένα".
Σε πρόσφατα γενέθλια βρέθηκα μπροστά στη ροζ κούπα Μούμιν. Λυπάμαι που δεν είμαστε εμείς στη ροζ κούπα Μούμιν.
16.11.13
Κολλημένα τραγούδια
Με σειρά εμφάνισης:
1) Φοίβος Δεληβοριάς - Η μπόσα νόβα του Η
Εργασιακή ανακάλυψη μέσω ακουστικών. Εντοπισμένη δυσκολία: η ταυτόχρονη παραγωγή φωνητικών λόγω συναδερφικής εγγύτητας. Τελικά υλοποιούνται στο stage της Ταταύλων εν μέσω αναζήτησης παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Ηχόχρωμα ταιριαστό με κρύο ψιλόβροχο συνοδευόμενο από πολλή κούραση.
Spare time for sleepless thoughts.
Even when I sleep.
Don't lose your last day.
1) Φοίβος Δεληβοριάς - Η μπόσα νόβα του Η
2) Moby - The last day
Εργασιακή ανακάλυψη μέσω ακουστικών. Εντοπισμένη δυσκολία: η ταυτόχρονη παραγωγή φωνητικών λόγω συναδερφικής εγγύτητας. Τελικά υλοποιούνται στο stage της Ταταύλων εν μέσω αναζήτησης παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Ηχόχρωμα ταιριαστό με κρύο ψιλόβροχο συνοδευόμενο από πολλή κούραση.
Spare time for sleepless thoughts.
Even when I sleep.
Don't lose your last day.
15.11.13
Σιωπή
Ανείπωτες λέξεις, αμοίραστες εικόνες, αγκιστρωμένες εκφράσεις, κολλημένα τραγούδια.
Ο χρόνος κουβαλάει τη συνήθεια και η συνήθεια τη λήθη και η λήθη δεν είναι γιατρός, είναι φίλτρο και αλλάζει, παραποιεί, στρεβλώνει και ενώ ήθελες να πεις, μοιράσεις, απαγκιστρώσεις, ξεκολλήσεις, σου λέει: έλα μωρέ...
Τόσα να γράψω, να ανασύρω, θα χαθούν, έλα μωρέ...
Στιγμές, τσιμπιές, δαγκώματα, να ήσουν εκεί, έλα μωρέ...
Λοξές ματιές σε δρόμους, κτίρια, γωνιές του μυαλού, έλα μωρέ...
Γράμματα άλλων που δεν έγιναν δικά σου, έλα μωρέ...
Ανάγκη να μιλήσω σε εσένα που δε μου μίλησες.
Να καταλάβω εσένα που με κατέταξες.
Αγάπησα εσένα που με αγάπησες.
Χρόνος, συνήθεια, λήθη και λογική.
Ποιο είναι πιο σκληρό;
Ανακουφίσου, θα ξεχάσεις.