Σαββατιάτικη φθινοπωρινή νύχτα

Και πάλι παρανοώ. Μεταμορφωμένη μέσα στα ρούχα μου σε μυστήριο ον, ακούω τη μουσική μου και πετώ ριπές χεριών χορεύοντας στην τουαλέτα του νυχτερινού άδειου τρένου πηγαίνοντας προς Λάρισα, αφού το αποφάσισα αργά μετά το αναπάντητο κάλεσμα του Ολύμπου προς τα μέρη του και έχοντας κολυμπήσει στα άγρια νερά του Ποταμού και βυθιστεί στα ρίγη ηδονής της Πικρολίμνης.
Η φτιαγμένη ζωή μου σήμερα με τρελαίνει.
Ξαναπάω στο μεγάλο καθρέφτη να χορέψω στο άδειο τρένο που τρέχει το κορμί του φωτεινό σε μια πεδιάδα που χασμουριέται πριν κοιμηθεί. Οι ήχοι με σκεπάζουν. Συνομωτούν μαζί μου στην κρυφή νυχτερινή παράνοια, ανοίγοντας έτσι τρύπα στη λογική επίφαση της ζωής μου.
Έπρεπε σήμερα να επιστρέψω στη συγκίνηση της μοναχικής κίνησης παρακολουθώντας το ηλεκτρικό ξετύλιγμα του λείου τοπίου καταγωγής μου.