Ντέμιαν

Ήσουν έτοιμη.

Να συναντήσεις τη μοίρα.

Σκέτο μωβ

Τρομαχτικά, θλιμμένα τέρατα.
Κοιτάζουν φοβισμένα έξω.
Μωβ μαλλιά.
Έξω από το παράθυρο.
Αναδίδουν νεκρική μυρωδιά.
Κρύβονται πίσω από το κουρτινάκι.
Θυμιατό Μεγάλης Πέμπτης.
Μονόφθαλμα, σακατεμένα.
Χρώμα Μεγάλης Παρασκευής.
Προσέφεραν και έλαβαν θάνατο.
Κολλάνε στο πρόσωπο.
Ακίνητα σαν περιφορά.
Στο δικό μου πρόσωπο.
Πόρτες, μάτια χάσκουν.
Φύκια, μόλις βγήκα από το νερό,
Διστακτικά με πλησιάζουν.
μου φράζουν την ανάσα.
Με κοιτάνε ανήμπορα και δειλά.
Τα δικά μου μαλλιά.
Ικανά για Μεγάλες Πληγές.
Μωβ μαλλιά.
Μωβ αγκαλιές.

Η ψυχή μου κουφάρι σαν άδειος φάρος.

Ένας ξένος χαρταετός μου είχε πει πως ένιωθε ότι θα με αγαπήσει πολύ και θα πληγωθεί πολύ.
Μόλις είχαμε γνωριστεί.
Καλοκαίρι.
Τον ρώτησα γιατί.
Είναι ο τρόπος που κοιτάς, μου απάντησε.
Δεν τον ξαναείδα.
Δεν ήθελα.