Παρένθεση

Όταν ξύπνησα το προηγούμενο Σάββατο, 7 το πρωί, για τη φωτογράφιση, 

στιγμιαία ευχήθηκα να ανοιγοκλείσω τα μάτια και να εξαφανιστεί κάθε λόγος που με απομακρύνει έτσι βίαια από το ζεστό κρεβάτι μου.

(Όταν ήμουν παιδί, ξυπνούσα εκείνα τα αχαράματα για τις εφιαλτικές μέρες εξετάσεων Lower, Proficiency και άλλων ξενόγλωσσων δεινών.

Τις πανελλαδικές τις συνήθιζα. Εξάλλου δεν κατανάλωναν πολλή υπομονή.

"Σε λίγες ώρες θα είμαι πίσω..."

Οι ολοήμερες, όμως, αγγλογερμανικές δοκιμασίες μου έμειναν...)

Παρά την περιέργεια για αυτά που θα ζήσω, θα δω, 

τα κάδρα που θα κλείσω, τις στιγμές που θα χαρίσω και θα μου χαριστούν...

Παρά την αδρεναλίνη να ταξινομώ real time το χάος στα μάτια μου...

Παρά την ευτυχία που είδα, χάθηκα, χάθηκαν, έζησαν, ζήσαμε...

Παρά τη χαρά που επιμηκύνθηκε στο χρόνο, όπως το νυφικό στα πόδια της νύφης...

Παρά το ταξίδι με φίλους άλλων που έμοιαζαν και δικοί μου...

Παρά την ομαλότητα της συνέχισης δύο... σε ένα...

Παρά το παιδικό συνομωτικό χαμόγελο που έσκασε στη φάτσα μου,

όταν άκουσα το "προτιμούμε να το βλέπουμε σαν κοινή ζωή δύο εργένηδων"...

Παρά τις όμορφες επόμενες μέρες στην απέραντη πατρίδα...

...όταν ξαναβούτηξα στο ζεστό μου κρεβάτι, προς στιγμή όλα αυτά ήταν σαν να μην έγιναν. 

Ένα φευγαλέο βλεφάρισμα σαν όνειρο.

Και ο χρόνος συνεχίστηκε από εκεί που τον άφησα με εκείνη την ευχή.

Παρένθεση σε κείμενο. 

Καμία αναγκαιότητα. Μόνο συμπάθεια και συνομωτικά χαμόγελα.