Χορεύοντας στιγμές

Πάνω στο καταφύγιο, χορεύαμε.

Εγώ, στο σκοτάδι του δωματίου, κοιτώντας θολά τα δέντρα.

Η σημαία, στη νύχτα του αέρα, γλιστρώντας χλωμά τον προβολέα. 

Πιο πριν, μια κουκουβάγια μας πήρε από πίσω.

Ο δρόμος περπατούσε στα πόδια μας και το φεγγάρι αντανακλούσε μπλε το χιόνι.

Παιδί της πόλης, πόση ώρα νόμιζα πως ήταν σημαντική ανθρώπινη φωνή...

Μέρες πριν, μια άλλη κουκουβάγια έκατσε σε άλλο κλαδί, σε άλλο μπλε μονοπάτι.

Η ίδια φωνή μπερδεύτηκε με την ανθρώπινη, μπερδεύτηκα και εγώ.

Στο φως ο Όλυμπος μεγάλωνε μέσα μου.

Πιο μετά, βρήκαμε νερό και μια κατεβασιά του βουνού.

Κατέβαζε αέρα και κάτι άλλους ψιθύρους.

Μου χάιδεψαν το πρόσωπο και κάθισαν κάτω από το σκουφί.

Άλλο βράδυ, βυθίστηκα σε ζεστό βυζαντινό νερό.

Λιοντάρια έχυναν ιστορίες από το στόμα τους στο σώμα μου.

Το φωτάκι αργούσε να ανάψει.

Ανατολές πιο πριν, χόρευα ερωτικά καλέσματα της ανατολής.

Οι ιστοί κλωθογύριζαν από τα χέρια στην κοιλιά.

Το υφαντό πλεκόταν με ζεστούς κατοίκους μαυριδερών παραμυθάδων.

Στο κρύο ξανά, το παχύ παγωμένο χιόνι έπαιζε με τη βαρύτητα.

Άλλοτε με κατάπινε, άλλοτε με κρατούσε.

Όταν έπαψα την αντίσταση, περπατούσα πια σε αφρό κυμάτων.

Μετά την επιστροφή, βρέθηκα σε γνωστά ρηχά νερά.

Δε μπορούσα να φύγω.

Μόνο όταν ευχαρίστησα για τις στιγμές, ξανοίχτηκα ξανά στη θάλασσα.

Ένα πρωί, οδηγούσα προς τα εκεί.

Η θάλασσα χαιρέτησε εμένα και εγώ τον ήλιο.

Βρέθηκα να πετάω ανάμεσα σε πουλιά και τις σκιές τους.