Οικοδέσποινα

Έρχεται.
Το νιώθω στην κοιλιά μου.
Αυτή τη φορά δε θα κλείσω τα μάτια.
Θα έπρεπε να είναι κακό.
Όπως και άλλες φορές στη ζωή μου.
Μπροστά μου, μέσα μου.
Είχα κλειστά τα μάτια.
Ναι, ήταν κακό τότε.
Τώρα δεν είναι τίποτα.
Και δεν εννοώ ασήμαντο.
Δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό.
Τίποτα από τα δύο.
Απλά υπάρχει.
Επισκέπτης που θα φανεί.
Έρχεται και το νιώθω.
Δε θα το αποτρέψω.
Δε θα το προλάβω.
Θα είμαι εκεί να το δεχτώ.
Θα του ανοίξω την πόρτα.
Κατάματα.
Σήμερα, αύριο, μετά από καιρό.
Θα γίνει.
Μένω ακίνητη να το δεχτώ.
Άυλη, χωρίς αντίσταση.
Να με διαπεράσει η σφαίρα.
Να πεθάνω μαζί του και να ξαναγεννηθώ.

Εδώ

Από τώρα χορεύω σε έναν ρυθμό που ακόμα δεν έχω ακούσει.
Αλλά έχει έρθει.

Χριστουγεννιάτικα φωτάκια

Απλωμένα γύρω μου.

Ο πολιτισμός των ανθρώπων στις πόρτες τους,

οι φοβίες τους για τους άλλους ανθρώπους,

η επίδειξη του πλουτισμού τους,

η αφηρημάδα τους.

Οι λάμπες τους.

Στις άκρες των σπιτιών, κήπων, θυρών.

Υγρές μπάλες νυχτερινής ομίχλης.

Από το μπαλκόνι μου περιμένω να αναβοσβήσουν.

Βραδινή σούπα

Ένας απλός άνθρωπος

Πάω στη θάλασσα και της χορεύω.
Όπως με χόρευε το καλοκαίρι.
Χαιρετάω τον Όλυμπο με λωτό.
Ρουφάω λωρίδα φωτός, καθώς το νυχτερινό τοπίο στριφογυρνά δερβίσικα γύρω μου.
Και την άλλη μέρα στριφογυρνώ ένα ροζ χούλα χουπ.
Τρώω μια νόστιμη φακή και στολίζω το σπίτι μου με φωτάκια και μουσικές.
Στολίζομαι και εγώ με τις καινούριες πυτζάμες.
Και άλλες τέτοιες απλές γιορτές.

Το περίπλοκο μυαλό από πού ξεφύτρωσε;

Γεια σου αδέρφι με το αξέχαστο βασίλειό σου!

Ζέστη

Μόλις άρχισε να φυσάει παγωμένα.
Ό,τι πρέπει για ένα Έβερεστ.

Μεγάλη άρκτος σε μεγάλη πόλη

Τις τελευταίες μέρες κοίταξα δύο φορές τον ουρανό.

Ένα μουντό απόγευμα σε ένα αστικό μαρμάρινο παγκάκι ξαπλωμένη και πάγωνε η πλάτη μου.

Μια καθαρή βραδιά σε ένα προαστιακό μπαλκόνι ακουμπισμένη και πάγωνε η φάτσα μου.

Και χάθηκαν όλα.

Και εμφανίστηκαν άλλα.

Ζώα είμαστε, φυσικά ένστικτα που ξεσπάμε σε αστικές καταστάσεις, σχέσεις και συνήθειες.

Φυσικά ένστικτα που αποσπάμε από τη φύση.

Χωρίς να είμαστε φύση.

Μάλλον πρέπει να είμαι πιο συχνά ανάσκελα...

Poet on a chaos

Το χάος υπάρχει στο κεφάλι του.

Η τάξη οριοθετείται στη ζωή του.

Ο ίδιος, μαέστρος με μαγικό ραβδάκι, ποιεί τάξη τον κυκλώνα του μυαλού.

Σκέφτεται, γυρίζει, στροβιλίζει, ανακατώνει, αναταράζει και κινεί.

Διαρκώς κινεί.

Ορθές, κοφτές, νευρικές σκέψεις.

Έξυπνα, νευρικά βλέμματα.

Τον χάζευα σε βίντεο: τόσο χαρακτηριστικός.

Καλούπι μοιρασμένο στα δύο ανάμεσα σε αυτόν και τον κολλητό του.

Άλλη μορφή!

Μυαλό.

Άστατο, γρήγορο, έξυπνο μυαλό.

Δυτικός σύγχρονος φιλόσοφος.

Αφοσιωμένος επιστήμων.
Παράλογος ορθολογιστής.

Μυαλό.

Πολλά βουνά με άγριες κορυφές.

Πολλές αιχμές.

Πολλή ένταση.

Πολλή αδρεναλίνη.

Σε ποια ακινησία θα ξαπλώσει;

Ένας άλλος δυτικός φιλόσοφος έκανε την έκπληξη:

...είπα στην Ελένη να παρατηρεί τους επισκέπτες από το πατάρι χωρίς να κρίνει καλή, κακή συμπεριφορά. Έτσι θα μπορούσε να τους κατανοήσει. Από μικρός μου άρεσε να ανεβαίνω σε ένα μπαλκόνι και να παρατηρώ τους ανθρώπους στο δρόμο. 

Κοινωνικά ηλεκτρόνια

Προχθές φορούσα ηλεκτρικό μανδύα.
Κουκούλι με στατικό ηλεκτρισμό.
Αόρατος κλωβός γύρω μου.
Σαν αύρα έλαμπε.
Όταν είδα παρκαρισμένο αυτοκίνητο μπροστά στη θέση μου. Μου! μου! μου!
Μούγκρισα.
Όταν δυο μπαρμπάδια γαύγιζαν σε κοπέλα στο λεωφορείο, επειδή μιλούσε στο κινητό.
Πιο λόγια, τους γαύγισα και εγώ.
Όταν τύπος έκανε κουμάντο πώς θα σταθούμε στο λεωφορείο.
Σα τροχονόμος σήκωσα το χέρι μου να σταματήσει.
Όταν καλές θειτσούλες παραχωρούσαν θέσεις μεταξύ τους.
Δεν τις παραχώρησα ούτε ένα χαμόγελο.

Περίεργη συμπεριφορά αρνητικού φορτίου.
Εκτόξευε σπινθήρες μόνο σε ομώνυμα.

Ενώ σπινθηροβολούσα, το κοιτούσα και χαμογελούσα.
Περίεργο φορτίο, περίεργο αστείο.

Παρένθεση

Όταν ξύπνησα το προηγούμενο Σάββατο, 7 το πρωί, για τη φωτογράφιση, 

στιγμιαία ευχήθηκα να ανοιγοκλείσω τα μάτια και να εξαφανιστεί κάθε λόγος που με απομακρύνει έτσι βίαια από το ζεστό κρεβάτι μου.

(Όταν ήμουν παιδί, ξυπνούσα εκείνα τα αχαράματα για τις εφιαλτικές μέρες εξετάσεων Lower, Proficiency και άλλων ξενόγλωσσων δεινών.

Τις πανελλαδικές τις συνήθιζα. Εξάλλου δεν κατανάλωναν πολλή υπομονή.

"Σε λίγες ώρες θα είμαι πίσω..."

Οι ολοήμερες, όμως, αγγλογερμανικές δοκιμασίες μου έμειναν...)

Παρά την περιέργεια για αυτά που θα ζήσω, θα δω, 

τα κάδρα που θα κλείσω, τις στιγμές που θα χαρίσω και θα μου χαριστούν...

Παρά την αδρεναλίνη να ταξινομώ real time το χάος στα μάτια μου...

Παρά την ευτυχία που είδα, χάθηκα, χάθηκαν, έζησαν, ζήσαμε...

Παρά τη χαρά που επιμηκύνθηκε στο χρόνο, όπως το νυφικό στα πόδια της νύφης...

Παρά το ταξίδι με φίλους άλλων που έμοιαζαν και δικοί μου...

Παρά την ομαλότητα της συνέχισης δύο... σε ένα...

Παρά το παιδικό συνομωτικό χαμόγελο που έσκασε στη φάτσα μου,

όταν άκουσα το "προτιμούμε να το βλέπουμε σαν κοινή ζωή δύο εργένηδων"...

Παρά τις όμορφες επόμενες μέρες στην απέραντη πατρίδα...

...όταν ξαναβούτηξα στο ζεστό μου κρεβάτι, προς στιγμή όλα αυτά ήταν σαν να μην έγιναν. 

Ένα φευγαλέο βλεφάρισμα σαν όνειρο.

Και ο χρόνος συνεχίστηκε από εκεί που τον άφησα με εκείνη την ευχή.

Παρένθεση σε κείμενο. 

Καμία αναγκαιότητα. Μόνο συμπάθεια και συνομωτικά χαμόγελα.

Ήχοι

Όταν είμαι στο νερό, ακούω τους κρυμμένους ήχους μιας άλλης ζωής:
το σώμα, ο βυθός.
Όταν επιστρέφω στο πατρικό, ακούω τους πεδινούς ήχους της παιδικής ζωής:
απλωτοί, απόμακροι.

Όταν ξαπλώνω στο παιδικό κρεβάτι, ακούω τους υπόηχους του αστικού βυθού:
όροφοι από κάτω μου περιφέρουν τις ακουστικές τους συχνότητες σαν θαλάσσια θηλαστικά
και εγώ επιπλέω κοιτώντας το ταβάνι και ακούγοντας το σκοτάδι.

Χορεύοντας μουσική

Nigel Sately - Serenity

Χορεύοντας στιγμές

Πάνω στο καταφύγιο, χορεύαμε.

Εγώ, στο σκοτάδι του δωματίου, κοιτώντας θολά τα δέντρα.

Η σημαία, στη νύχτα του αέρα, γλιστρώντας χλωμά τον προβολέα. 

Πιο πριν, μια κουκουβάγια μας πήρε από πίσω.

Ο δρόμος περπατούσε στα πόδια μας και το φεγγάρι αντανακλούσε μπλε το χιόνι.

Παιδί της πόλης, πόση ώρα νόμιζα πως ήταν σημαντική ανθρώπινη φωνή...

Μέρες πριν, μια άλλη κουκουβάγια έκατσε σε άλλο κλαδί, σε άλλο μπλε μονοπάτι.

Η ίδια φωνή μπερδεύτηκε με την ανθρώπινη, μπερδεύτηκα και εγώ.

Στο φως ο Όλυμπος μεγάλωνε μέσα μου.

Πιο μετά, βρήκαμε νερό και μια κατεβασιά του βουνού.

Κατέβαζε αέρα και κάτι άλλους ψιθύρους.

Μου χάιδεψαν το πρόσωπο και κάθισαν κάτω από το σκουφί.

Άλλο βράδυ, βυθίστηκα σε ζεστό βυζαντινό νερό.

Λιοντάρια έχυναν ιστορίες από το στόμα τους στο σώμα μου.

Το φωτάκι αργούσε να ανάψει.

Ανατολές πιο πριν, χόρευα ερωτικά καλέσματα της ανατολής.

Οι ιστοί κλωθογύριζαν από τα χέρια στην κοιλιά.

Το υφαντό πλεκόταν με ζεστούς κατοίκους μαυριδερών παραμυθάδων.

Στο κρύο ξανά, το παχύ παγωμένο χιόνι έπαιζε με τη βαρύτητα.

Άλλοτε με κατάπινε, άλλοτε με κρατούσε.

Όταν έπαψα την αντίσταση, περπατούσα πια σε αφρό κυμάτων.

Μετά την επιστροφή, βρέθηκα σε γνωστά ρηχά νερά.

Δε μπορούσα να φύγω.

Μόνο όταν ευχαρίστησα για τις στιγμές, ξανοίχτηκα ξανά στη θάλασσα.

Ένα πρωί, οδηγούσα προς τα εκεί.

Η θάλασσα χαιρέτησε εμένα και εγώ τον ήλιο.

Βρέθηκα να πετάω ανάμεσα σε πουλιά και τις σκιές τους.

2 εγώ και ένα 12

Υψόμετρο.

-Ούτε πολύ, ούτε λίγο.

-Για μένα ψηλά.

Αρχή, τέλος.

-Ούτε αρχή, ούτε τέλος.

-Παντού αναμονή ενός προορισμού.

-Ξεκινούσα και δεν ήξερα για πού.

-Ξεκινούσα βλέποντας μόνο την έξοδο.

-Ξεκινούσα και δεν ήξερα πότε.

-Ξεκινούσα και φοβόμουν δε θα φτάσω ποτέ.

-Ενδιάμεσοι σταθμοί.

-Τελικοί σταθμοί.

-Και έφτανα.

-Έφτανα.

-Δεν ήξερα ότι έφτανα.

-Πώς και πώς να φτάσω.

-Το καταλάβαινα όταν προχωρούσα.

-Χιλιόμετρα πριν φτάσω μύριζα το τέλος.

-Εσύ.

-Εγώ.

-Η έμπνευση είναι μέσα ή έξω;

-Όλα είναι έξω.

-Χάρηκα θάλασσα, βουνό, κίνηση.

-Ακόμα απορώ. Ξοφλημένα γόνατα, τένοντες. Είχα αγοράσει τα μπατόν από νοσταλγία.

-Η πόρτα κρυβόταν πάντα στη σκιά.

-Ποτέ δεν κοιτούσα τα αδιέξοδα.

-Πάμε στο κέντρο.

-Πίσω να πάμε πάλι!

-Κομήτης με κομήτες.

-Εγώ και γύρω άνθρωποι.

Από ψηλά και μακριά κοιτούσα το 2012.

Άναβε πυροτεχνήματα προχωρώντας τον κύκλο της ζωής του.

Ο δικός μας κύκλος, των ανθρώπων, γιόρταζε το 2013.

Η χαρά των μερακλήδων έσκαγε αργόσυρτα στις τελευταίες ταράτσες.

Είκοσι λεπτά.

Το μέγιστο που αντέξαμε ακίνητοι.

Έπειτα οι δρόμοι ξαναγέμισαν βοή.

Αλλαγή σκυτάλης στις χρονιές.

Εαυτούς.

Κουκούλια.

Οπτικές.

Προοπτικές.

Από το έτσι στο αλλιώς και ξανά πίσω.

Ή μέχρι εκεί.

Ή λίγο πιο πάνω.

Και παραπέρα.

Όπου, όπως μπορούμε.

Όμορφα είναι.