Χριστούγεννα

Τα ξεθωριασμένα ροζ φώτα του Hondos κοιτάω.
Ξεθωριασμένα αναβοσβήνουν.
Δυο ώρες μετά, ακούω ξεθωριασμένους ήχους.
Μου παίρνει τα χαλασμένα αυτιά η μελαγχολία τους.
Και το βιολί.
You look so sad λέει ο τραγουδιάρης στα μαύρα χτυπώντας country νότες που θυμίζουν κοντινό άνθρωπο σε μακρινό μέρος.
Γιορτή απόψε και νιώθω τη χαρά των συμμετεχόντων.
Και του χρόνου!

Πιο πριν, το μεσημέρι, δραπέτευσα σε κάτι βουνά.
Δεν τα κατάφερα με τις συνέπειες.

Νυχτερινή επιστροφή και πάλι κακό στην πόρτα του σπιτιού μου:
το εκκλησάκι γκρεμισμένο.
Χτες, το γατί πατημένο.
Αυτό που τάιζα φαγητό και με τάιζε αφοσίωση.
Αυτό που δεν του έδωσα όνομα, γιατί ποτέ δεν ήταν δικό μου και ούτε ήθελα να γίνει.
Αυτό που όπως αργά με εμπιστεύτηκε, έτσι σύρθηκε να ξεψυχήσει μπροστά στην καγκελόπορτα.
Ακριβώς μπροστά.
Δεν ήμουν εκεί.
Ούτε το είδα.
Γέλιο θα είχε να το έβρισκα εγώ:
από μακριά χαδιάρικο γατί, από κοντά ζωντανό κουβάρι με σπασμένο κεφάλι.
Μαία γατιών...
Όσο όμορφο όταν ταίριαζε, τόσο ειρωνικό τώρα:
καλώντας τα πέρα από το δρόμο να έρθουν σε μένα, τα καλούσα στα αυτοκίνητα.

Με διαβάζουν οι άνθρωποί μου και ανησυχούν. Πώς είμαι;
Παιδιά, εδώ είναι η νύχτα μου, παίρνω το φακό και την ανασκαλεύω.
Τη βγάζω από το ντουλάπι και σέρνει και τη μέρα, κλοτσώντας ώθηση στο κύκλο του μερόνυχτου.
Πώς άραγε έγιναν φιλικά τα κήτη και οι θάλασσες των ονείρων μου;