Η βουτιά σου

Η φίλη μου είναι στην Αθήνα, κοντά στον πατέρα της που πέθαινε από καρκίνο.
Πέθαινε.
Σήμερα.

Λυπάμαι. Όχι για τον νεκρό, δεν τον ήξερα.
Νοητικά, μόνο, μπορώ να φανταστώ πώς ένιωθε.
Αν πέθαινα και εγώ από καρκίνο, θα ήξερα.
Το ένστικτο της ζωής με διώχνει μακριά από τη θέση του.
Συναισθηματική απόσταση.
Λογική προσέγγιση.

Λυπάμαι. Για τη ζωντανή, αυτή ξέρω.
Ξέρω πώς νιώθει.
Μοιράζεται τα βιώματά της μαζί μου.
Βουτιά στο θάνατο.
Στον πόνο.
Σε πολλά "αν" για άτυχες στιγμές που βρωμίζουν ενοχές.

Καλή μου, οι νεκροί δεν επιστρέφουν, η ταλαιπώρια κόπασε γι'αυτούς.
Τώρα ανοίγεται η σκοτεινή θάλασσα των ζωντανών.
Βρώμικη για αυτούς που δονούν καλοσύνη και μπερδεύουν την αγάπη με ενοχή.
Μην τα μπλέξεις, σε παρακαλώ!
Θαρραλέα, είδες το θάνατο κατάματα.
Κατάματα δες και τις ενοχές!
Κατασκευαστικό ανθρώπινο κουσούρι, πολιτισμικό προϊόν, μαύρη τρύπα ενέργειας και συναισθημάτων, σημειακή στατικότητα, ακινησία.
Δεν είναι αγάπη οι ενοχές!
Είναι απλά νοητική βρωμιά που εφάπτεται του μεγαλείου της αγάπης σου...
Βούτα στο βυθό που απλώνεται μπροστά σου!
και ξέβρασε τις ενοχές.