Χαρά σε Ρε μινόρε

Alegría - Cirque du Soleil

Σε μια τυχαία νυχτερινή βόλτα στους φάκελους ενός player.
Συνάντησα μια μουσική.
Τη συνάντησε χρόνια πριν η αδερφή μου.
Ενέδωσα να ακολουθήσω τη χαρά.
Με υποδέχτηκε χαρούμενη μελωδία αλλά το ένιωθα.
Και εδώ υπήρχε θλίψη.
Και μέχρι να καταλάβω, πλάκωσε σωρός ματζόρε συγχορδίες και μπλέκονταν, αναμειγνύονταν και σταδιακά έρχονταν να προστεθούν και άλλες, όλες μαζί, αλύτρωτες χωρίς την κατάληξη της ρε μινόρε.
Σαν να παλεύει η χαρά στο ζύγι της ζωής με τη θλίψη και σπεύδουν να την ενισχύσουν.

Πολλοί φίλοι θα έλεγαν πως έτσι είναι η ζωή, ισορροπεί μεταξύ χαράς και θλίψης.
Όπως ένα αληθινό τσίρκο φαίνεται.

Αλλά εγώ νιώθω πάντα τη βάση της ρε μινόρε σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.
Όσες ματζόρε, γρήγορες και έξυπνες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευχάριστη καθυστέρηση αυτής της D minor, που τρέχει κρυμμένη διαρκώς και περιμένει στην κατάληξη να αποκαλυφθεί με πυροτεχνήματα.
Αρχή και κατάληξη.
Φράσης και κομματιού.
Οι φίλοι μου Lerdahl και Jackendoff το ονομάζουν prolongational reduction.
Και το στολίζουν με τα κλαδιά δέντρου.

Πάλι δέντρα...

Έχω ένα mp3 player.
Είναι γεμάτο μουσική και audio lessons ξένων γλωσσών.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, το παιδεύω.
Αλλά όχι για τις μουσικές του.
Ξυπνάνε όσα κοιμίζω.
Μαζί με μια γοητευτική φιγούρα φυγής.
Όπως έγινε σήμερα.