22.9.11

Διάβαζα

Μια πεταλούδα, από αυτές της νύχτας, με κοιτούσε.
Καθόταν πάνω από το πληκτρολόγιο.
Την κοιτούσα και σκεφτόμουν πόσο άσχημη είναι.
Την κοιτούσα και σκεφτόμουν πόσο άτυχη είμαι.
Που διάλεξε να κάτσει εκεί.

Και μου ήρθε η φαεινή.
Σε όλο το σπίτι μόνο εδώ υπάρχει ζωή.
Πόσο κοινωνική είναι! μου κρατά παρέα.
Πόσο κοινωνική είναι! στραμμένη προς εμένα.
Την κοίταξα με αγάπη.

Άφησε μια σταγόνα και πέθανε!





1 σχόλιο:

art of life είπε...

πολύ καλό αυτό..ευαίσθητο..μου θύμησε κάπως τον αγαπημένο μου Λειβαδίτη..
«Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί».