Ήταν ένα δέντρο και άπλωσα γύρω του τη ζωή μου.
Του ζήτησα να κάνει το ίδιο.
Ξέχασα ότι είχε ρίζες.
Μου θύμωσε. Του θύμωσα.
Του φώναξα να μην είναι δέντρο γιατί ένιωθα μοναξιά εκεί κάτω.
Χαιρόταν τόσο με τον αέρα που δε με άκουσε.
Του πέταξα πέτρες, μου πέταξε κλαδιά.
Το πικνίκ τελείωσε γιατί ήμουν μόνη και ήταν δέντρο.
Μην αλλάξεις όμορφο δέντρο, δε θα σε χαλάσω άλλο.
Αλλά πρέπει να φύγω, η μοναξιά με ασχήμυνε.
1 σχόλιο:
Το παράπονο από μια απόπειρα συνάντησης και επαφής, πικρίζει. Είναι ( η συνάντηση) ημιτελής, είναι ατελής, κάτι που παλεύει να ολοκληρωθεί, να τελειωθεί σε επικοινωνία μα χωλαίνει, κάπου στο τέλος του μοναχικού σου πικ νικ. όμορφο ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου