27.9.07

Πονογραφία

13 Ιούνη 2006.
Όταν ο αφελής μικρόκοσμος του δεδομένου έσπασε ηχηρά μπροστά μου με εκκωφαντικό κρότο χωρίς περιθώριο ελπίδας.
Πόσο ωραία ζούσα μέχρι τότε!
Και πόσο άδεια..
Με πόνο πήγα στην αντίπερα όχθη και είδα τότε, και μόνο τότε, τη σαχλή ασημοσκονισμένη αύρα του φόβου.

Και τα άσχημα νέα, ένα ένα , κουδούνιζαν στην πόρτα για πρώτη φορά.
Η τελευταία ανάμνηση της αλώβητης από πόνο ζωής ήταν κάπου σε κάποια μπουζούκια κλαίγοντας εμπορικά και στερεότυπα ένα κακέκτυπο συναισθήματος.
Πόσο επικίνδυνοι μπορούμε να γίνουμε..
Από καθόλου ως απίστευτα πολύ.


Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.
Από μένα σε μένα.
Αν με κοιτάς από κάπου δώσε μου μέλλον Γ
Αν με διαβάζεις από κάπου δώσε μου λύτρωση Π
Μια ολόγιομη γη έκανε μια φορά τον κύκλο της.
Οι υπόλοιποι έπονται.
Οι αλήθειες, πρώτα σκιές, τώρα περιγράμματα, εμφανίζονται σε σκοτεινό θάλαμο πονογραφίας.
Και η επίκληση μου για λύτρωση fades out...
Less needed.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

υπάρχουν κείμενα που δεν με ενιδαφέρει να συλλάβω τη λογική τους γιατί η αύρα τους παγώνει το μυαλό μου. Και τότε ξεχύνεται καθάριο το συναίσθημα και όλα μέσα μου ακολουθούν ένα ρυθμό που σιγοντάρει τις λέξεις και που βρίκσεται πέρα και πίσω απο το νόημά τους.. ίσως μέσα στην ψυχή αυτού που τις γέννησε. Ορίστε,να ένα απο αυτά τα κείμενα, που η σωματική αίσθηση που μου άφησε αποτύπωμα υπερβαίνει το κάθε δευτερόλεπτο σκέψης.