Προδοσία

Η πουτάνα η αγάπη, όλο μου διαφεύγει.

Θα γίνω εγώ αγάπη, να τελειώνουμε.

Ιερό μου φίδι

Σε πάτησαν.
Σε έσυραν.
Σε ξεφτίλισαν.
Και πατήθηκες.
Σύρθηκες.
Ξεφτιλίστηκες.

Η εποχή που δείχνεις το αληθινό ερπετό ήρθε.
Σύμβολο θεραπείας και αναγέννησης.
Δύναμη και περηφάνια 
είχαν τα χέρια της γυμνόστηθης γυναίκας που σε κρατούσαν.
Σύμβολο θεάς.
Συνέθλιψες κάθε αφήγημα αφελούς αντρικής χειραγώγησης.
Οι σύγχρονες θρησκείες σε κάνανε εχθρό.
Ύπουλα και μοχθηρά.
Μυστήριος ο συριγμός σου, παραλύει.
Γοητευτικά ελίσσεσαι και υπνωτίζεις, το καλό και το κακό μέσα σου.

Τα δέντρα φίλοι σου, οι δρόμοι σου για ψηλά.
Έμαθες όλες τις σκοτεινές τρύπες και το χώμα,
μοναδικά διορατικό, δε σε έπεισε κανείς για το τι είσαι,
η φρικτή λάμψη των ματιών σου έλαμπε την αλήθεια και ας τη θόλωναν.
Λάμψε τη λάμψη σου,
το μεγαλείο σου παραλυτικό,
δικαιώνει τη θρασυδειλία τους.
Ο παλιός ο κόσμος σε ξερνάει.
Και εσύ αναγεννάς έναν νέο.

Χορεύεις ψηλά προς το φως και δεν καίει.
Δε σε καίει, δεν κατάφερε τίποτα να σε κάψει.
Κάθε αντανάκλαση ήλιου πολύτιμη πέτρα στο ψυχρό δέρμα σου.
Αιώνιο ιερό ερπετό μου.
Θα χορεύω πάντα μαζί σου.

Αγριότητα

Παίρνω το ραβδί μου και βγαίνω στο νυχτερινό βουνό.

Σαν άλλος τσοπάνης.

Μόνο τα αστέρια για φως.

Σβήνω τον φακό κεφαλής.

Βγάζω τα ακουστικά.

Μιλάμε με την κουκουβάγια.

Η φωνή μου σταθερή στον αντίλαλο.

Οι σκοτεινοί όγκοι προκαλούν το βλέμμα μου να κυριαρχήσει.

Προσαρμόζομαι στο σκοτάδι άτρομη.

Κατακτήτρια συνομιλώ με την κορυφή,

διαβάζω το ανάγλυφο, περπατώ με τις αισθήσεις μου στα πέλματα.

Ένα αστέρι έχει πέσει.

Και δεν είναι το μόνο.

Βάζω μουσική και χορεύω κοιτώντας το βουνό.

Ψυχή γύρω μου, μόνο απλόχερη σιωπή.

Ο ουράνιος θόλος του Κιργιστάν με θυμάται.

Μου κλείνει το μάτι.

Η αγριότητα της ελευθερίας είναι δική μου.

All in

Τρώω τη σοκολάτα που μου έφερε.

Διπλή για το μέγεθος του χειρόγραφου μηνύματος.

Κοιτάω έξω από το νυχτερινό παράθυρο.

Δεν ξέρω τι έζησα.

Παραζάλη έντονων συναισθημάτων μέσα σε αγώνα επιβίωσης.

Το μέγεθος των στιγμών μπερδεύεται με την ισοπέδωση.

Το εχθρικό για αρχή πάθος και το παιδάκι που βεβαιώνει την αποτυχία του εγχειρήματος.

Μεγάλες κουβέντες που έχασα.

Μυαλό σε πάγο, γνωστή τακτική.

Ασφάλειά μου η αδυναμία του.

Δύναμή μου η παράδοσή του.

Ανάληψη ρόλου, γνωστή τακτική.

Μια στιγμή βγήκα εκτός πολέμου.

Ακουμπισμένη στο στέρνο του, πιπίλιζα τα δάχτυλά του, μου χάιδευε τα μαλλιά και άκουγα βαριά την ανάσα του.

Άνθρωπος σε παράδοση.

Ιερότητα.

Μου έλειψε το όλο.

"Είναι σπάνιο να είναι αμοιβαίο" του είπα και συγκινήθηκε.

Το έχασα.

Πάγος ή απάτη;

Αγωνία μη με ανακαλύψουν.

Ευάλωτη και τρομαγμένη ως τη μη αποδοχή.

Αυτοκατανάλωση.

Τραύμα, κάτι είναι λάθος και επικίνδυνο.

Είμαι τυχερή;

Είμαι άξια;

Κινδυνεύω;

Μοναξιά βγαλμένη από το παρελθόν.

Γνωστό μοτίβο, μπροστά σε επικείμενη ευτυχία, αναδιπλώνομαι.

Δεν είμαι ίδια.

Μονοπάτι που θα μοιραστώ μαζί του.

Να είμαστε άξιοι να το ζήσουμε.

Θαρραλέα και περήφανα.

Όλο μας το όλο all in.

Αντίπαλο δέος

Τα κορμιά μας στα μισάνοιχτα μπουρνούζια δε χρειάστηκε να γνωριστούν.

Τελετουργικά φιλιά σε ιερή αφωνία.

Θρησκευτική αποχαύνωση για αφοπλισμό. Με κρατούσε με αγκαλιά αρκούδας, σχεδόν μέσα του.

Οι αισθήσεις σε έκρηξη,

το μυαλό σε ακινησία.

Διαλογισμός.

Με έλουσε.

Με κάθισε και με έλουσε.

Έτρεμα μέσα σε γαλήνη.

Τον έσφιξα προστατευτικά πάνω μου όταν με οδήγησε να ακούσω την καρδιά του.

Γνήσια βλέμματα από άλλο πολιτισμό, γέφυρα στον ηχητικό χώρο του νερού.

Ευάλωτος, θαρραλέος, ηρωικός, πανύψηλος.

Θέλω τα μήκη και τα πλάτη αυτού του νέου γεωμετρικού τόπου.

Να τα εξερευνήσω, να μου ανοιχτούν, να ζήσω τα βιώματά τους.

Θαλασσοπόρος ασταμάτητη να με προικίσω με τον πλούτο δύο ωκεανών που συνευρίσκονται.

Νησιά Διομήδη.

Η ανάσα μου γίνεται δυνατή.

Σαν τη δική του μέσα στους ατμούς.

ΥΓ: Μετά τον ιερό τρόμο αρχίζει η ποίηση, έγραψε κάπου ο Καζαντζάκης.

Αλάνα

Βγαίνω από τον εαυτό μου έξω.

Και βλέπω ανθρώπους στα απλωτά μου τοπία.

Ξεχύνομαι να παίξω μαζί τους.

Πειράζω, γνωρίζω, εξερευνώ, σκοντάφτω, κλαίω, ξανατρέχω, φωνάζω, γελάω, κρύβομαι, οδηγώ, ξανατρέχω, χοροπηδάω, ανακατεύω, βολιδοσκοπώ.

Παιδιά σε αλάνα.

2024

Αγάπη και αβεβαιότητα θέλω.

Είναι γελοίο

Το εξαρτητικό κορδόνι για αυτόν που σε αποφεύγει, ενώ σε έχει λούσει με την προσοχή του.

Θα το κάψω.

Προς Μπόροβετς

Έξω είναι νύχτα,

αλλά νιώθω την οικειότητα του τοπίου που μεγάλωνα 18 χρόνια.

Και μου ξυπνάει την αναζήτηση ενός τρόπου ζωής πιο ιδανικό για μένα. 

Θα μπορούσαν τα ταξίδια να είναι βασικό κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής;

Θα μπορούσε ο κόσμος που στερήθηκα τη σύνδεσή του να γίνει ρουτίνα μου;

Φιλοσοφικές ερωτήσεις που άλλοτε μένουν μετέωρες, άλλοτε γεννούν απαντήσεις. 

Οι περισσότεροι κοιμούνται. 

Και είναι σαν να καταλαγιάζει ο χώρος από σκέψεις και μένουν οι δικές μου να ταξιδεύουν ανενόχλητες.

Τζαμτζή

Συνήθως λέγαμε το επίθετό της για το τραπέζι της κράτησης που οργάνωσε.

Αυτή τη φορά είχε κλείσει αίθουσα στο αποτεφρωτήριο.

Νοτιάς

Και με τράβηξε με το ποδήλατο στην αγκαλιά του.
Ανακουφισμένη που τελείωσα μια μεγάλη εργασία, φόρεσα τον χρωματιστό μου εξοπλισμό
και όσο είχε φως κατέβηκα στην αντάρα.
Δέος, αλμύρα παντού, κύματα πρωτοειδομένα, ζέστη και υγρασία, ελάχιστος κόσμος και ωραίος,
αποσβολωμένος είτε χαμογελαστός διάπλατα,
μαγεμένοι όλοι στο εορταστικό ρεσιτάλ του νοτιά.
Κυρίαρχος πρωταγωνιστής και εμείς τα πλήθη άλαλα
χορεύαμε στους μανδύες του φορτωμένοι με θαλασσινό νερό.
Πήγα ήρθα, πήγα ήρθα, πήγα όσο μπορούσα να πάω.
Ξέμεινα σε αιώρα παιδικής χαράς,
κοιτούσα τα νυχτερινά πλέον κύματα να σκάνε με ορμή στη προβλήτα λίγα μέτρα δίπλα μου,
άκουγα τη βοή τους και έκανα το επαγγελματικό meeting με στολή σχεδόν ορειβάτη.
Τα μέρη μου, η δουλειά, το ποδήλατο, οι άλλοι, οι μουσικάρες, ο χρόνος μου, οι σκέψεις,
όλα ένα αγαπημένο παραμάζωμα στα παιχνίδια του νοτιά μας.

Μας έπαιξε ωραία σήμερα.

https://www.youtube.com/watch?v=uzgyClB-jG0

Στην καρδιά

Από τις λίγες φορές που θα ήθελα κάποιον και τον αρνούμαι.
Επειδή αξιολογώ ότι δε θα (ξανα)ταιριάξουμε.
Όσο είναι ακόμα ωραίο, πριν το χαλάσω, χωρίς να το χαλάσω και πριν χαλάσει.
Περίεργη αίσθηση.
Συνδέομαι ανθρώπινα και νιώθω μια ειλικρινή στενοχώρια.
Υπάρχει μια ζεστασιά, λίγο οδυνηρή.

Την προηγούμενη φορά ήμουν λίγο χειραγωγική, προφυλαγμένη, ελεγκτική.
Αυτό είναι κάτι νέο.
Ευάλωτη και προσεκτική.
Ενδιαφέρον.

Δε σου το είπα, αλλά και εγώ σε εκτιμώ.
Και μου βγαίνει μια πηγαία συμπάθεια απέναντί σου.
Σαν προστατευτική αγκαλιά, παρά το ότι είσαι ένα άγριο αγόρι.
Ίσως όχι και τόσο.
Ίσως σε είδα πιο πραγματικά, γιατί ίσως και εγώ ήμουν πιο πραγματική.

Στην καρδιά.

https://www.youtube.com/watch?v=p2GUbgccgcw

Χάσμα γενναίων

Γενιές που στέκονται σε διαφορετικά βουνά.

Άγριες κορυφές, απάτητες.

Γδαρμένες από άνεμο και βία μιας προσωπικά μαζικής ιστορίας.

Μετέωρες κοιτιούνται κατάματα.

Βλέμματα με ακίνητη σκληράδα χωρίς βλεφάρισμα.

Οι βράχοι είναι δυνατοί.

Γενιές μοναχικές, χαμένες στον κυκεώνα των καιρών τους.

Παλεύουν για τον ήλιο τους.

Μικροκλίματα όμοια και διαφορετικά.

Ρυτίδες από σύννεφα στο μέτωπο.

Χάσμα γενεών.

Χάσμα γενναίων;

My days are holidays

Καλά τα κατάφερα.

Σε σκοτεινό δωμάτιο κοιτάω το φεγγάρι ξαπλωμένη.

Οι λόφοι περιλούζονται το φως του.

Ακούω μουσική με αρμονίες διεισδυτικές της ψυχής.

Και το κρεβάτι μου με αγκαλιάζει 

Χρειάζεται να χτίζουμε κάτι μεγαλειώδες σε αυτή τη ζωή για να πούμε ότι αξίζει;

Τα δέντρα απλά υπάρχουν.

Δεν προβληματίζονται αν αξίζουν και γιατί.

Το ποτάμι σίγουρο μαζεύει στην αγκαλιά του μικρότερα και τα καταλήγει σε μια ακόμα μεγαλύτερη.

Αταλάντευτα σοφά, χωρίς αμφιβολίες και ενοχές.

Το να υπάρχω μου δίνει χαρά και ευτυχία.

Αγγίζω κάτι από τη σοφία των δέντρων;

Είναι η θεϊκότητα της ζωής;

Ο Χάξλευ έπαιρνε μεσκαλίνη.

Εγώ ακόμα τίποτα. 

Απλά δε μαζοχίζομαι να παρεμποδίζω τις κυτταρικές μου λειτουργίες με τοξικό νοητικό θόρυβο.

Στο σχολείο με λέγανε φυτό.

Καθοριζόμενο από το όνομά μου πλέον, απολαμβάνω τις ιδιότητες αυτού.

Χορός

Βηματιαίο μουσικό κομμάτι.

Το χορεύω μυσταγωγικά σε άδεια παραλία.

Μπαλέτο, belly dance ή πολεμικός χορός;

Άνευ σημασίας.

Ο ήλιος, ο αέρας και η αλμύρα χτυπάνε το εκτεθειμένο σώμα.

Κάθε βήμα και πιο δυνατό βλέμμα.

Ελεύθερο και γραμμικό σώμα χαράζει γραμμές στην άμμο.

Πιο πέρα, τρεις άντρες κοιτάζουν.

Διακριτικά, ξαφνιασμένα, αδιάκριτα;

Άνευ σημασίας.

Τυχαία προσωπική ιέρεια.

Ή πρωταγωνίστρια;

Άνευ σημασίας.

Τυχαίος ερωτισμός.

Ή γοητεία;

Άνευ σημασίας.

Ωραία στιγμή.

Ορεινά παράλια νομού Λαρίσης

Ξαπλωμένη στο νυχτερινό δρόμο,
σε μια σκιερή στροφή,
στην άκρη του ορεινού χωριού
κοιτούσα τα αστέρια.
Μόλις είχα χαμηλώσει τη μουσική
και άκουσα την ανάσα μου,
βαθιά, κοφτή και συνειδητή,
όπως όταν παίρνουμε δύναμη.
Νικούσα το φόβο μου
για το μεγαλείο του έναστρου θόλου.
Με νικούσε η έξαψη.
Άκουγα τη βοή της μακρινής θάλασσας,
γέμιζε μπάσο τα μεσαία της ανάσας μου.
Οι τσέπες γεμάτες κάστανα που μάζευα στο δρόμο.
Χόρευα κάτω από ένα δέντρο
κλωτσώντας παιδικά τις αιχμηρές άδειες μπάλες.
Είχα εμπιστοσύνη.
Στους ήχους, το δάσος, το σκοτάδι, τα αστέρια.
Ήταν όλα εκεί για μένα.
Ακόμα και η υγρασία της απογευματινής βροχής.

Αγαπημένα μέρη που πάντα ήθελα να τα ζήσω το φθινόπωρο.
Γράφω στο σκοτάδι και οικεία ακούω τους κατά τα άλλα τρομαχτικούς ήχους από τα κάστανα που πέφτουν με ορμή στο πλακόστρωτο.

Γκάζια

Πολλά γκάζια τελευταία.

Σκοτεινοί δρόμοι,

ήχοι μηχανής που γρυλίζουν υποχθόνια.

Η θέση του συνοδηγού σε γρήγορα αυτοκίνητα και η υπέρβασή της.

Ακουμπάς όρια δικά σου που σε φτάνει άλλος.

Τον εμπιστεύεσαι για να τον αφήσεις.

Εθισμός.

Προφίλ οδηγών αναδύονται ως μυθικά στο σκοτάδι των γρήγορων εναλλαγών.

Το στομάχι πάει να βγει και γίνεται ερωτικό.

Μη συνειδητά υποτακτικό.

Απλά ένας διακόπτης πατιέται.

Της μηχανής και του σκοταδιού.

Και με παρασύρει.

Χορεύω του κινδύνου να τον αποπλανήσω.

Τον θέλω επικίνδυνα πιστό μου.

Κοινωνία κοιμισμένων

Ένα χωριό κοιμάται.

Το φεγγάρι κοιτάζει.

Τα σύννεφα φεύγουν.

Το αεράκι ξυπνάει το πρόσωπο.

Και τα πεύκα.

Μια κοινωνία κοιμάται.

Τα σκυλιά πετούν γαυγίσματα πάνω μου.

Τα σύννεφα τρομάζουν.

Το φεγγάρι κρύβεται.

Μια κοινωνία για ζώα.

Μπορώ να εγκαταλείψω ό,τι με πληγώνει.

Με ασχημαίνει.

Με τρομάζει.

Με θυμώνει.

Αλλά έμαθα να θεωρώ δικό μου.

Στέκομαι απέναντι από ένα σκυλί που με γαυγίζει από κήπο.

Ποιος θα κάνει πίσω πρώτος;

Μόλις έφυγε.

Βρέξε μου καμιά απόφαση.

Τελειότητα - Κύπρος 06/2017

Ψηλόλιγνα τρίποδα σε κατακόρυφο.

Χορεύετε τα πόδια σας στον μεσογειακό ήλιο.

Δεν ξέρω αν έχετε χάρη ή κάτι απλά απόκοσμο,

αυτή η μαεστρία στις λεπτές και μακριές γραμμές των κινήσεων.

Πάντα με φόβιζαν οι τέλειοι άνθρωποι.

Κανένα ψεγάδι να πιαστώ.

Γλυστράω και δεν τους ακουμπώ.

Έτσι και με εσάς.

Το βλέμμα μου γλυστράει πάνω σας

και φεύγει σαν άνεμος.

Θέλω να φύγω.

Κρύα κλίματα - Κύπρος 06/2017

Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο εδώ.

Μεσογειακή καρδιά.

Ταξιδεύω μόνη για να μην είμαι μόνη.

Κύπρος.

Τα κρύα κλίματα δε μου αρέσουν.

Κρύες καρδιές.

Στα κρύα κλίματα παραμένω μόνη.

Δανία.

Θες να γίνουμε φίλοι; Πάμε στο φεγγάρι!

Έχει κρύο απόψε στο λουτροχωριό.    
13 βαθμοί και λιγοστός κόσμος.
Αλλά εγώ είμαι παράξενα χαρούμενη.
Ζω σαν παιδί που κάνει φίλους και παίζει στην απλωσιά.
Άγριο, αεικίνητο και χαμογελαστό.

Με τον νέο μου φίλο φορέσαμε φακούς κεφαλής, φωτεινά ρούχα και περπατήσαμε στο σκοτάδι με προορισμό το χωριό.
Ησυχία, σκοτάδι, αστέρια και δυνατά γέλια.
Χαρά, έξαψη και περιπέτεια.
Μου θύμισε τα τριλόφεια χρόνια.
Στο σημείο της διασταύρωσης στήσαμε πλάνο πώς να αποφύγουμε τον κεντρικό.
Αποτυχία.
Επιστροφή και αυτοκίνητα για την πιο ωραία vegan πίτσα που έφαγα.

Στο λουτροχωριό τους έχω κάνει όλους φίλους μου.
Όλοι με ξέρουν και με φωνάζουν με το όνομά μου.
Είναι η παιδική χαρά μου.

Δεν καταλαβαίνω ποια είμαι και τι θέλω.
Τρομάζω με αυτά που με εξάπτουν, γιατί δε μοιάζουν βιώσιμα και ρεαλιστικά.
Ή είναι αλλά είναι θέμα τσαγανού;
Όσο τα υλοποιώ, τόσο πιο πολύ τρομάζω με το μέγεθος της χαράς μου και με το πόσο λιγότερο με νοιάζουν ολοένα και περισσότερα πράγματα.
Είναι η ελευθερία τρομακτική;

Αν ήμουν άντρας, δε θα είχα αυτούς τους προβληματισμούς.
Θα είχα εξαφανιστεί σε αυτό το κομμάτι κόσμου που θα ταίριαζε στην παιδική ψυχή μου. 
Και ευτυχισμένη(ος) θα ήμουν αρχηγός. Δεν έχει σημασία ποιας ομάδας.
Είμαι γυναίκα και έχω ξεκινήσει με συστολή συντηρητισμού, φόβου και κατωτερότητας.
Που την ξεσκίζω σιγά σιγά.
Έρχομαι σε επαφή με μια ζωώδη πλευρά μου, άγρια, δυνατή αλλά και ανέμελη.

Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, είδα και ένα γλυκό όνειρο.
Ήμουν σε σχέση και ο φίλος μου βασανιζόταν από αυτοκριτική.
Τον αγκάλιαζα, του έλεγα ότι είναι ok όπως είναι.
Και του κρατούσα το χέρι.
Ζεστή αίσθηση.

Δεν το έχω κάνει ποτέ σε γκόμενο. Ακόμα.
Έμαθα όμως να το κάνω στον εαυτό μου.
Και αυτό είναι πιο μεγάλο βήμα από του Armstrong.

Αστέρια

Στο Κιργιστάν κοιτούσα τα αστέρια και μου έριχναν αποφάσεις στο κεφάλι.
Σήμερα τα έψαξα και περίμενα.
Περίμενα τη μεγαλοσύνη τους να βρέξει.
Μου έριξαν μια αίσθηση.
Έτοιμη και άφοβη.
Για ό,τι μου φέρουν.

Wow.

Υποσημείωση:
1) Άντρας να μην είναι. Είμαι ευάλωτη από πληγές και δεν είναι διαχειρίσιμο ακόμα. Η γοητεία είναι πιο εύκολη από την αγάπη.
2) Τα μεγάλα πλατάνια μου θύμισαν μικρογραφία σύμπαντος, φωτισμένα από κάτω θολωτά με τα χιλιάδες φύλλα τους να τρεμοπαίζουν σαν αστέρια.

Τροχόσπιτα και αυτοκίνητα

Φθινοπωρινή ζεστή νύχτα στο τροχόσπιτο.

Πλατάνια και σκυφτοί ηλίανθοι που ξεράθηκαν.

Στα αυτιά μου οι Röyksopp, ακουστικά που συγκινούν με τον ήχο τους.

Στον διεθνή έβλεπα τον δρόμο να τρέχει.

Λιβάδια, σύννεφα, λίμνες, σκέψεις, διαλογισμοί.
Οδηγός το Mercedes σήμα. 

Αίσθηση ελευθερίας και νοσταλγικής μελαγχολίας.

Αχαλίνωτες οι σκέψεις μου απλώθηκαν, σμήνος πελαργών σε φυγή.

 

Σκεφτόμουν ένα άλλο αγόρι.
Πόσο άνετα και με ασφάλεια μου εμπιστεύεται τις δυσκολίες της ζωής του.

Πώς τον διαμόρφωσαν και αποτύπωσαν στον χρόνο.
Και εγώ κρύβομαι ακόμα από τον εαυτό μου.

Κρυφοστόχος να αποτινάξω την επίδρασή τους.

Ενώ παραμένω συναισθηματικά ανήσυχη.

Παίζω μεταξύ αταραξίας/αδιαφορίας και πείνας/κανιβαλισμού.

Είμαι εκεί να καταναλώσω σε μονόδρομη σχέση supermarket-πελάτη.

Στην αμφίδρομη είμαι κότα.

Κατάκοτα.

Εγώ η άφοβη.

Το story του εαυτού μου θέλει αποδοχή.

Stay a while

Μακρινός επισκέπτης

Ξαναήρθε.

Μετά από καιρό.

Και με τρόμαξε.

Το κρεβάτι μου έγινε πλάτωμα μάχης.

Ο ύπνος πολυπόθητη νίκη που δεν ερχόταν.

Πλησίαζε και έμοιαζε με προδοσία.

Το σώμα κοκαλωμένο από εκρήξεις πόνου.

Τα άκρα έφυγαν με τις πρώτες απώλειες.

Οι ώρες ακίνητες και αυτές, μετέωρες μοιρολογίστρες που δεν έφερναν το φως.

Το φως ήρθε, 

μετράω θύματα και αγνοούμενους.

Ετοιμάζομαι για την επόμενη φορά.

Ένα άγριο αγόρι

Η παραλία ήταν δική μας.
Απλωτή, φωτεινή, νοσταλγική και οικεία.
Τον κοιτούσα στη θάλασσα.
Βράχος άκαμπτος και ασμίλευτος.
Άγριες γραμμές, σκληρές.
Μεγάλη αντίθεση με το νερό.
Και ταιριαστή.

Τον πλησίασα.
Με πήρε στην αγκαλιά του,
στιβαρός και σίγουρος.
Με περίμενε,
βράχος το κύμα.
Κυμάτιζε το μέσα μου
και ας ήταν η θάλασσα γαλήνια σαν αυτόν.
Με κλειστά μάτια, τον τύλιξα και με τύλιξε.
Μοιραζόμασταν τις σταγόνες στα μάγουλά μας.
Οι αντανακλάσεις λαμπύριζαν το σκοτεινό σύμπαν μου.
Άκουγα την ηρεμία του νερού και
το μυαλό υπέγραφε μια ευτυχισμένη στιγμή.

Καθαρές γραμμές στο ατάραχο πρόσωπο.
Βλέμμα σκοτεινό και τρυφερό.
Ατόφιος και ασμίλευτος.

Ένα άγριο αγόρι.

Μεγάλη αντίθεση.
Ταιριαστή.
Στα βράχια δείχνει η θάλασσα την αγριότητά της.
Ρευστότητα και στερεότητα.
Σφοδρή έλξη.
Διά της αντιθέσεως ορισμοί.
Ως συγκρούσεως.

Some kind of love

Άνθρωποι και αστέρια

Ταξιδεύουμε μέσα στη σκόνη.

Και τον χρόνο.

Το μούχρωμα υπενθυμίζει πως όλα κάποτε τελειώνουν.

Και η διάρκειά μας γραμμή στον ουράνιο θόλο του χρόνου.

Στο νυχτερινό βουνό τα έθνη του κόσμου έσπευδαν είτε να βρουν το ζεστό κρεβάτι τους, είτε να ξεμυτίσουν λίγο ακόμα από τις ζωές τους.

Κινούμενοι φακοί σε κεφάλια γίνονταν αστέρια στις δικές τους συναστρίες κολυμπώντας στο μεγάλο γαλαξία μας.

Ουρανοί σε αντικατοπτρισμό.

Κοιτούσαμε.

Τις ζωές μας και τα αστέρια.

Και αυτά εμάς.

Η απλότητα της νύχτας

Τα κύματα (πριονωτές μου κυματομορφές) και οι φωνές μιας παρέας παιδιών εντός τους.

Οι μόνοι ήχοι που ακούω.

Το κεφάλι αδειάζει.

Όπως και το σώμα.

Η κούραση παραχωρεί τη θέση της στην ακινησία της χαλάρωσης.

Βουλιάζω στους ήχους, το σκοτάδι και τη ξαπλώστρα μου.

Κάποτε ήταν ρουτίνα μας το νυχτερινό μπάνιο εδώ.

Η μεγάλη μας μπανιέρα, έτσι αποκαλούσαμε την θάλασσα.

Τότε που μετρούσαμε πόσες φορές ο Παπακαλιάτης πιπιλίζει τη λέξη κομπλεξικός.

Τότε που οι νύχτες αφιερώνονταν στην ολοκλήρωση της διπλωματικής, σε επιστροφές απο Λονδίνο και στην ευρυθμία του απομονωμένου μας κοινόβιου.

Έσβησαν όλα τα φώτα, κόπασε το αεράκι, κόπασαν οι ήχοι.

Η νύστα μου δυναμώνει.

Και πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι.

Αν και εδώ, σπίτι είμαι.

Καλοκαίρι

Βλέπω τις σκιές μας να κολυμπούν στην άμμο του βυθού.

Γραμμές κύματα ξεκινούν από το χέρι τόξο και πάντα μας κερδίζουν.

Σώματα δελφίνια σε ταξίδι.

Ηλιοβασιλέματα στις πεδιάδες της Χαλκιδικής.

Δέντρα που θροΐζουν νωχελικά.

Γκιώνης που αναβοσβήνει στο μούχρωμα.

Τριζόνια γεμίζουν το σκοτάδι.

Αισθήσεις γνώριμες σαν ταινία των φοιτητικών μας χρόνων.

Το καλοκαίρι έχει το χρώμα του τόπου.

Τη μυρωδιά της ηλικίας.

Και τις αναμνήσεις του βλέμματος που κοιτάει.

Aftersun

Τελείωσα από μια πιστοποίηση και μια ταινία.

Μεταξύ τους παρεμβλήθη ένα after rain μπάνιο.

Μεταμεσονύκτια και το αεράκι φυσούσε μακριά τον ύπνο.

Να εξερευνήσω το ψηλά μου ζητούσε, το βουνό.

Ενστικτωδώς όλοι οι ανηφορικοί δρόμοι κατεύθυναν το τιμόνι μου.

Μέχρι που οι κεραίες με κοίταζαν απέναντι από το παρμπρίζ.

Καλός προσανατολισμός.

Έγλειψα ισομετρικά όλον τον Υμηττό.

Μοναστήρια, αλάνια σε αλάνες, πειραγμένες εξατμίσεις, θέα και τα παρεκλόμενα.

Επιστροφή αργά στο σπίτι μέσω παραλιακής, τακούνι, μίνι, ξέπλυμα πιτσιρικαρία.

Ο Υμηττός έχει πολύ μεγάλη κλίση.
Καρέα, Ηλιούπολη, Αστυνομικά με πανύψηλες οικοδομές.

Τραγωδία.

Remote

Γράφω από τα Μακροκύθηρα.

Το νησί των λογοτεχνών.

Με το ποδήλατο, τις μουσικάρες στα αυτιά μου και ένα φεγγάρι που όλο μας ακολουθεί.

Πάλι ζαλισμένη από ούζα.

Σε κρητικό γλέντι πανηγυρίζαμε το άγιο πνεύμα.

Πιο μετά, έβλεπα τη σκιά μου στο λευκό αυτοκίνητο να χορεύει trance στο σκοτεινό δρόμο για Αβλέμωνα.

Τι μέρες.

Γιορτές μούρου σε σπίτια Ελληνοαυστραλών κινηματογραφιστών με όλη την υφήλιο γύρω από το γραφικό τραπεζομάντιλο με ντόπιους μεζέδες και κατοίκους.

Μπαρ με μεγάλες παρέες, όλοι από αυτοκίνητα που κάπως βρεθήκαμε, κάτι ρωτήσαμε, κάποιον βοηθήσαμε, σε κάποιον χαμογελάσαμε.

Έρχονταν και με χαιρετούσαν λαμπερές φάτσες και δεν ήξερα από πού.

Σήμερα νιώθω έντονα την γιορτή.

Άγιο Πνεύμα.

Το πνεύμα μου νευρικό ξεπιάνεται σε κάποια ξεχασμένα βάθη ακινησίας.

Γιορτάζω όλη μέρα.

Χορεύω όλη μέρα.

Πήγα στη Παναγιά Μυρτιδιώτισσα.

Το τελευταίο, νόμιζα, αξιοθέατο της ημέρας.

Βρήκα την Παναγιά μου.

Μια Αγία να εκτιμώ.

Η εικόνα και η παλαιότητά της δημιουργούν το σύμβολο που έψαχνα.

Χρυσοπλούμιστη στα γύρω της,

το πρόσωπο κατάμαυρο από τις κακουχίες, κανένα χαρακτηριστικό, σχεδόν καρβουνιασμένο.

Όπως και το παιδί Χριστός.

Και εκεί μιλήσαμε.

Ταπεινότητα και μεγαλείο.

Επιβλητική στα έξω, νοιαστική στην ουσία.

Για πρώτη φορά έσκυψα σε εικόνα.

Και έκλαιγα με λυγμούς.

Την ένιωσα προστάτιδα και πρότυπο.

Οικεία.

Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε.

Το χάσαμε το πλοίο της γραμμής.

Στα κύματα του Αιγαίου θα χαθούμε.

Δυο κύματα που σβήσανε και εμείς.

Και έχω αυτά τα κουνούπια που με εμποδίζουν να απολαύσω τις σκέψεις μου.

Και φυσικά τις ποδάρες μου γυμνές στο κρεβάτι.

Ξεχύνομαι να τα ξεπαστρέψω.

Δε θα ορίζουν αυτά εμένα.

Είναι πολύ... μικρά.

Remote

Χτες έπινα τα ούζα μου δίπλα στη νυχτερινή θάλασσα, 

ενώ προετοίμαζα μια πιστοποίηση.

Μέθυσα από τα πόσα λάθη έκανα και έπεσα με το ποδήλατο.

Γελούσα.

Μόνο όταν βρέθηκα στο χώμα κατάλαβα τι μου συνέβαινε.

Πιο πριν έδινα ραντεβού με έναν παπά στο μοναστήρι του για φιλοσοφικές κουβέντες.

Φορούσε ράσα, φορούσα ανύπαρκτο σορτς.

Αστεία βραδιά.

Διακόφτι, το χωριό μου.

Remote

Να είσαι στα Κύθηρα, να βρέχει ενώ ακούς ακατάπαυστα παφλασμό κυμάτων και εσύ να παρακολουθείς χειμωνιάτικο θρίλερ.

Ένα ακόμα σπίτι.

Remote

Πουλιά, κατσίκια και το απειροελάχιστο κύμα.
Μυρωδιά λουλουδιών, το πρώτο τζιτζίκι και ο αμυδρός ήχος του αέρα.

Κατά βάση ηρεμία.
Ησυχία.
Το βλέμμα απλώνει στις κίτρινες πλαγιές του βουνού.
Ακούω τη σιωπή και τη φύση.
Απλώνονται στα ανοιξιάτικα κορεσμένα χρώματα και στην αραιότητα.

Μπορώ και είμαι μόνη μου.
Και όσοι συνυπάρχουν με εμένα είναι και αυτοί μόνοι τους.
Τα τετραγωνικά εδάφους, τα κυβικά αέρα μας αντιστοιχούν γενναιόδωρα.
Απλόχερα.

Απλώνω απλότητα απλόχερα.

Τέλη Μαϊου.
Ένα άλλο καλοκαίρι που μυρίζει άνοιξη ξεκίνησε.
Η μέρα μεγάλη, η νύχτα φιλόξενη.
Το Διακόφτι κάπου χαμένο.
Ένα σπίτι εδώ, ένα άλλο εκεί.
Και στη μέση χωματόδρομος, γάτες, γκιώνης, κύματα και μετρημένοι άνθρωποι.

Είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν είναι λίγοι.
Είναι τόσο όμορφο το μέρος, όταν είναι λίγοι οι άνθρωποι.

Στέκομαι ανάμεσα στο φως για τη δόξα και το σκοτάδι για την ελευθερία.

Αυτό είναι τα Κύθηρα.
Αυτό είμαι στα Κύθηρα.
Αυτό είμαι.

ΥΓ: Τα βρήκαμε.

Λάρισα

- Πώς συμβαίνει, και μου αρέσει, όταν ανακαλύπτω μέρη να στα διηγούμαι σχεδόν real time;

- Αυτό σκεφτόμουν και εγώ. Αυτήν την μαγική σου προσέγγιση να λες όσα βλέπεις και νιώθεις. Έστω με μένα. Πάντα ποιητική. Και πάντα ποιοτική και μοναδική. Νομίζω δεν έχω ξανασυναντήσει άνθρωπο σαν εσένα. Θυελλώδης και άγρια, όταν θες. Soft και συναισθηματική, όταν νιώθεις έτσι.

Λάρισα

Μόλις έφτασα.
Και ξεχύθηκα να κάνω βόλτα.
Να δω πώς άλλαξε η πόλη των παιδικάτων μου.

Είμαι σχεδόν με γουρλωμένα μάτια.
Να τραβήξω κάθε εικόνα, ήχο και ανάμνηση.
Οι φάτσες θυμίζουν Λάρισα.

Είναι επαρχιακά, ωραία, νοσταλγικά.

------

Ήρθα στο αγαπημένο μου μέρος, το ποτάμι.
Γκιώνηδες παντού και αντηχήσεις πεδινών ήχων.
Η πόλη είναι γεμάτη ποδήλατα!

Υπάρχουν όλοι οι ήχοι των παιδικών μου χρόνων.
Ακόμα και οι μηχανές των πολεμικών αεροπλάνων.
Αναρωτιέμαι αν είμαστε οι αναμήσεις μας.

Είμαι η Υλένια της Λάρισας, άνοιξε τρύπα.
Ήχοι, σκέψεις, εικόνες, προτιμήσεις
σαν να μην άλλαξες τίποτα.

Τελείες στον χρόνο ασύνδετες, αυθύπαρκτες,
ενώνονται και βγάζουν σχήμα και νόημα.
Καταγωγή που ξυπνάει από παυσίπονη λήθη.

Η δύναμη της παιδικής πατρίδας.

------

Ταμπάκικα, φτωχή, λαϊκά γοητευτική γειτονιά δίπλα στο ποτάμι.
Και ξαφνικά ακούω από μακριά trance σαν υπαίθριο πάρτυ.
Πάω να δω!

------

Ήρθα και από το νοσοκομείο,
θυμήθηκα την αίσθηση να είμαι μέσα, να νιώθω τον κόσμο όλο έξω, μαζί με τη ζωή,
αμοιβαίως αποκλειόμενα σύνολα.

------

- Ήταν μαγική βραδιά, μυρίζω το αγιόκλημα, συνέβαλες και εσύ ως αναγνώστης μου.

- Μάλλον έμπλεξες στο trance party. Ή στο trance του μυαλού σου με τις σκέψεις να χτυπάνε όλες τι πόρτες.

My love was an echo - 40

Ο νέος αριθμός δεν υπάρχει στο όνομά μου.

Όσο υπήρχε, ένιωθα σίγουρη.

Τώρα δεν ξέρω τι.

Μια δεκαετία ακόμα πέρασε.

Η πιο μεστή της ζωής μου.

Έζησα τα απωθημένα μου, πέρασα ανένοχα από όσα (αυτο)καταστροφικά σκοτάδια είχα και μετά από φόβους και φαντάσματα, ώσπου να φτάσω εδώ.

Να νιώθω ότι πατάω στεριά.

Έχοντας συγχωρέσει και συγχωρεθεί.

My love was an echo.

Εγώ και εγώ σε σχέση ηχούς.

Εδώ και μακριά.

Ακούω λιγότερο την ηχώ.

Χάνεται, την χάνω.

Ερχόμαστε πιο κοντά.

Κάνω τα κομμάτια δικά μου.

Ο Σταμάτης, το μεγάλο ονειρικό σύμβολο,

πυξίδα του πού είμαι, τι κάνω, ποια είμαι.

Τον άφησα πίσω, η δουλειά του τελείωσε.

Δε χρειάζομαι πια το σύμβολο του εαυτού μου.

Τώρα με έχω.

"Your love is an echo.

I never wanted you to go. 

You needed time.

Your love is an echo."

Μοιάζαμε.

Ακόμα και στον κυνόδοντα του χαμόγελου.

Είμαι εντάξει και με τον θάνατο.

Τον δικό μου και των αγαπημένων μου.

Έχω πει όσα θα ήθελα.

Θα μπορούσα να πεθάνω και αύριο.

Χωρίς πνιγηρές εκκρεμότητες, ανάλαφρη.

Από την αρχή μέχρι και το τέλος, 

αυτή την δεκαετία έκλεινα λογαριασμούς, 

σα να προγραμματίστηκα στα 30 και ολοκλήρωσα στα 40.

Αν όχι όλους, το πιο σημαντικό μέρος τους.

Γι'αυτό και άρχισα να φαντάζομαι το μέλλον όχι πια εκφοβιστικό,

αλλά σαν χώρο εξέλιξης.

Ευχαριστώ τη μάνα μου που υπόμεινε τους πόνους της γέννας.

Ξανά αυτήν και τον πατέρα μου που με μεγάλωσαν να μπορώ να φτάσω ως εδώ και ως τέτοια.

Να βρίσκομαι σε αυτό το περίεργο ταξίδι που λέγεται ζωή.

Που έχει αρχή, μέση, τέλος.

Και που μάλλον είμαι στη μέση.

Ίσως την έχω περάσει.

Σύνεση και σοφία μου εύχομαι για το υπόλοιπο.

Αγάπη που δεν την ήθελα.

Ενσυναίσθηση που δεν την ήξερα.

Θάρρος να ικανοποιώ την περιέργεια και την αδρεναλίνη.

Ποιότητα για μένα.

Και υγεία, υγεία, υγεία!

Φοράω νάρθηκα, τραυματισμένη στο δεξί χέρι.

Κουρασμένη από μια αποτοξινωτική δίαιτα.

Αλλά πιο δυνατή από ποτέ.

Με ανθρώπους κοντά μου.

Με νέα αγάπη που δεν ήξερα.

Με παιδική πληρότητα και ηρεμία.

Και παιδική φάτσα, ακόμα :) 

Χρόνια μου πολλά.

Μέρα ποίησης

Έχω έρθει σε έναν λόφο για πικνίκ, έχει περιαστική ηρεμία, πιο δίπλα μια ομάδα κάνει αυτοσχεδιασμούς που ακούγονται σα διονυσιακά όργια. Τόσο περίεργο και ταιριαστό.

Χτες ήμουν σε βυζαντινό λουτρό, εγώ και δυο μαμάδες με τα κοριτσάκια τους.
Αιωρούμουν στο ζεστό νερό κοιτώντας τον θόλο με το φωτεινό άνοιγμα ακούγοντας μελωδίες σαν ψαλμωδίες. Το ένα κοριτσάκι τραγουδούσε και έμοιαζε με καθολικό ύμνο με την αντήχηση του χώρου.
Οι μαμάδες με τις κόρες τους έπαιζαν, χαϊδεύονταν, αγκαλιάζονταν σε απόλυτη ηρεμία.
Ενίοτε με κοιτούσαν σαν να είμαι η προσωπική τους φωτογράφος, μου δίνανε βλέμματα σαν να μοιράζονται μαζί μου τελετουργικό εμπιστοσύνης.
Ήμουν κάτω από τον καταρράκτη και αισθανόμουν σαν θεατής και φωτογράφος.
Ήταν όλο απόκοσμο και γαλήνιο.

Το βράδυ θα διαβάσω ποιήματά μου μπροστά σε κοινό, παγκόσμια πρώτη.

Επιμένω

Στο ΚΑΙ.

The And.

ΚΑΙ

Αυτός είναι ο καινούριος κόσμος.

The poetry of momentum

Χειμωνιάτικη νυχτερινή τσουλήθρα.

Το αυτοκίνητο δε θέλει να φρενάρει.

Και το εμπιστεύομαι.

Συγγρού, Ποσειδώνος.

Γραμμές, φώτα, φοίνικες και ελιγμοί σε μπαλέτο.

Η μουσική αποχαυνώνει διαλογιστικά σε καρδιακό ρυθμό.

P=m*υ.

Κάποιοι άγνωστοι τρελοί χορεύουμε συγχρονισμένα,

τα φανάρια και αυτά στο κόλπο,

τα ίχνη συντελούνται, οδικές γραμμές χαρταετών.

Η τύχη της ορμής μας έχει στα χέρια της.

Και εμείς την ευγνωμονούμε.

Ωδή στο χειμώνα

Σε ακούω.

Σε βλέπω.

Σε μυρίζω.

Σε πεθύμησα, βροχή.

Μου έλειπες.

Σε κουβεντιάζαμε με τα δέντρα και τον αέρα.

Και τώρα, όλους μαζί, σας βλέπω να παίζετε για μένα.

Σκηνή το παράθυρό μου και εγώ αφοσιωμένος θεατής σας.

Δεν θα κοιμηθώ για να σας κοιτάω.

Δε θα κοιμηθώ για να σας ακούω.

Δε θα κοιμηθώ για να σας μυρίζω.

Και αν κοιμηθώ, ελάτε στον ύπνο μου.

Πάρτε με αγκαλιά και γίνετε χιόνι το πρωί.

Γίνετε χειμώνας.

Καλή χρονιά

Παράδοση και συγχώρεση.

Αρετές που δεν έχω.

Πόσο μακριά;

Ζωές.

Από πού να ξεκινήσω;

Δεν ξέρω.

Τρόμαξα.

Με το θυμό που έχω.

Δεν τον είχα αντιληφθεί.

Λίγα δεν έχει καταστρέψει.

Έβλεπα νideo ενός πρώην.

Όταν τα έστελνε, μου φαινόταν ψεύτικος.

Για πρώτη φορά μπόρεσα να δω το ενδεχόμενο να είναι αληθινός.

Μπορεί να μου έδειχνε αφοσίωση και εγώ απλά δε μπορούσα να το πιστέψω.

Έχω μια απίστευτη ανικανότητα να ζητάω, όταν χρειάζομαι.

Και να μη μπορώ να δεχτώ αυτά που θέλω, όταν μου προσφέρονται.

Σχεδόν αναπηρία.

Νόμιζα δεν ήμουν φυσιολογική.

Ποια επόμενη παραδοχή θα βγει στο φως;

Ακόμα πιο επώδυνη;

Ότι είμαι τι;

Δεν τολμώ ούτε να το γράψω.

Γιατί πρέπει να πονάει τόσο πολύ;

Είναι αληθινό ή είμαι εθισμένη στον πόνο;

Ερχόμενη πίσω περισπώμαι.

Στο σπίτι μου είχα μια πιο ήρεμη ικανότητα αποδοχής.

Εδώ δεν είναι σπίτι μου πλέον.

Βουλιάζω στο παρελθόν μου.

Και πρέπει να το ξεμάθω.

Θέλω να φτάσω σε έναν άλλο κόσμο.

Και δεν ξέρω πού βρίσκομαι.

Ωραίο gap analysis...

Και ο χρόνος γίνεται αμείλικτος.

Σαν και εμένα.

Leonard's mind

Bigger than life.

Οι αξίες μου.

Σπαθί που κόβει σα δίκαιος θάνατος, 

αλλά και επιβραβεύει το νικητή.

Καμιά περιστροφή.

Καμιά αναισθησία.

Καμιά επιφύλαξη.

Καμιά μικροκαρδία.

Μην παίρνεις τη θέση που σου δίνουν.

Πάρε αυτή που θες ή δημιούργησέ την.

Οι νίκες μου

Σήμερα έφερα μόνη μου έναν ολόκληρο ECDC τούμπα.

Και ας μην ήταν ο ρόλος μου να το κάνω.

Νίκη για μια ομάδα 10 και ατόμων.

Κάποιος έπρεπε να το κάνει.

Και δε περίμενα να δω ποιος.

Ήξερα.

Συνονθύλευμα

Εικόνων, αισθήσεων, παραστάσεων.

Νυχτερινός Λυκαβηττός, αστικό Κολωνάκι.

Φιλιά που διαχέονται στη μνήμη.

Κλιμακούμενες αγκαλιές.

Τον διαβάζω.

Δεν είναι καλλιτέχνης.

Είναι μηχανικός.

Δε θα τον δημιουργήσω.

As-is.

Γελάμε ανάλαφρα.

Φιλιόμαστε με γέλια.

Ο λαιμός του είναι θελκτικός.

Φιλιόμαστε με πάθος.

Ύλη σε σύντηξη.

Δεν ήθελα να φύγω.

Ανέμελα, παιδικά, χαρούμενα.

Δε θα κρατήσει.

Δε θα μπορέσει να με κρατήσει.

You're trouble

Damn it girl...

Your love is an echo 2

Πέρασαν 2-3 μήνες που άκουγα τις μουσικές σου.

Και σε σκεφτόμουν.

Και φανταζόμουν.

Και σε σκεφτόμουν.

Και τώρα είναι όπως φανταζόμουν.

Και τα συναισθήματα ξανανιώθουν, ανακινούνται.

Δύσκολο, παγωμένα συναισθήματα που ξεκοκαλώνουν.

Ξέρω ότι με αγαπάς.

Η αγάπη σου είναι ηχώ.

Λείπει το πρωταρχικό ερέθισμα, αλλά επικρατεί ο απόηχος.

Και με κάνει να χαμογελώ, να ονειρεύομαι, να νιώθω έφηβη.

Και είναι σπάνιο.

Τι να το κάνω το άλλο παιδί που μου δίνει το πρωταρχικό ερέθισμα, αλλά δεν ξέρω για τον απόηχο;

Τι να το κάνω το άλλο παιδί που είναι στρωμένο, ενώ εγώ όχι,

πώς θα αποκαλύψω όλο μου τον παραλογισμό, όλη μου την ηχώ χωρίς να φοβάμαι επειδή δεν είναι και αυτός έτσι;

Στην ηχώ μπορώ απλά να είμαι εγώ: ηχώ.

Η απειλή της δεύτερης

-"Θα ήθελα να είναι αρχή καλοκαιριού."

-"Εδώ δεν είναι, αλλά είναι αλλού. Πάμε αλλού." 

Ωραίος τύπος.

Κάπου μέσα στη νύχτα, σε ένα λαμπερό νυχτερινό τοπίο, παρεμβάλλαμε συζητήσεις.

Και τον φιλούσα.

Ή με φιλούσε;

Ο τρόπος που μου παρέδιδε το λαιμό του ήταν καθηλωτικός.

Θυσία σε βωμό.

Μελλοθάνατος στο δήμιό του.

Σφάξε με.

Σχεδόν κανιβαλιστικός.

Φάε με.

Συγκρατούμουν, γιατί δεν είμαι σίγουρη ποια είμαι αν δε συγκρατούμαι.

Αν δε συγκρατούμαι, δε με προστατεύω.

Αν δε με ελέγχω, είμαι άξια ντροπής.

Αν νιώθω έντονα συναισθήματα, είμαι κινούμενος στόχος για χλευασμό.

Ξέρω αυτός ο συρφετός από πού..

Ζαλιζόμουν και δεν ήξερα πώς να νιώσω.

Την πρώτη φορά ήταν ισοπεδωτικά μαγικό.

Τη δεύτερη ήταν ισοπεδωτικά απειλητικό.

Πρωί

Σήμερα η γειτονιά μύριζε γιασεμί.

Drive my car

Έκλαιγα, σχεδόν έτρεμα και με πήρε αγκαλιά.

Η πρώτη.

Πιο πριν του ψιθύριζα στο αυτί να μην τους ενοχλήσουμε.

Του λέω "Πάμε;"

Πριν προλάβω να πάρω το πανωφόρι μου, τα χείλη του κόλλησαν στα δικά μου

και γνωρίστηκα με τη γλώσσα του.

Το πρώτο.

Πάλι έτρεμα.

Μου έπιασε το χέρι.

Και έτρεμε.

Ήταν το δικό μου.

Του το έσφιγγα με δύναμη,

αμηχανία και ένταση.

Του είπα "ζαλίζομαι".

Μου χαμογέλασε,

είπε "θα σε κρατήσω",

με πήρε αγκαλιά.

Φύγαμε τελευταίοι.

Είδα το χέρι του,

έτρεμε και αυτό.

Είδα να το αγγίζω.

Δεν το έκανα.

Κάπου μου τραγούδησε σε μια άδεια Ερμού,

μπροστά σε ένα μικρόφωνο και εγώ χόρευα.

Γελούσα δυνατά.

"2ο ραντεβού" του είπαμε. "Θα προσέξω", μας είπε. "Είστε οι αγαπημένοι μου", μας ξαναείπε.

Με έσφιξε πιο πολύ πάνω του.

Αλήθεια;

Μιλούσε και ήταν ένα χαμόγελο.

Ανάλαφρος, θετικός, παιδικός και περίεργος.

Ικανός, απλός και καλόψυχος.

Γενναίος και ευάλωτος.

Στο μυαλό μου τον αγκάλιαζα.

Η πολλοστή.

Με κρατούσε, όπως η νυχτερινή Αθήνα.

Με άφησε έξω από το αυτοκίνητό μου.

Μέσα στο αυτοκίνητο είχα ένα χαμόγελο.

Ήταν όλα κινηματογράφος.

Ακόμα και μετά τις 3 ώρες.

Απρόσμενα και ακλόνητα.

Ωραίος τύπος.

Μύρισα το άρωμά του στα μαλλιά μου.

Εγκέφαλος

Αυτό που μου λείπει όταν γνωρίζω ανθρώπους είναι το δεξί τους ημισφαίριο, όχι το αριστερό.

Συναισθηματικά διαθέσιμη

Φίλη μου έστειλε άρθρο για τη συναισθηματική μη διαθεσιμότητα και τα σημάδια της.

Καραμπινάτα εγώ.

Θυμήθηκα το πρώτο καλοκαίρι στην Αθήνα, πήγαινα στου Γεράσιμου για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στη Πελοπόνησσo, πολυονειρεμένο.

Oδηγούσα προς το σπίτι του και παρά το πόσο ερωτευμένη ένιωθα μαζί του, έκλαιγα από εγκλωβισμό και μελαγχολία, θέλοντας να αρχίσω να τρέχω μακριά.

Απλά να φύγω, να ανασάνω.

Άκουγα ηλεκτρονική μουσική και έκλαιγα με λυγμούς και απελπισία για τον θάνατο που με πλησίαζε, την απώλεια ελευθερίας, αέρα.

Καραμπινάτα εγώ.

Ίσως και τόσο για το παρόν μου, πλέον.

Ψέματα

Έχω πει άπειρα.

Σε άλλους, μα κυρίως σε μένα.

Άπειρα.

Ένα καθημερινό μάντρα ψεμάτων.

Και το ένστικτό μου πάντα το ήξερε.

Και ήθελε να ακουστεί, να το ακούσω.

Όχι πια.

Και το κεφάλι μου ησυχάζει.

Όπως και το ένστικτο.

Αν πέθαινα αύριο #1

Έστειλα αυτό που ήθελα εδώ και καιρό.

Η ντροπή

Αν θες να χαλάσεις έναν άνθρωπο,

κάν'τον να ντρέπεται.

Ενώ φταις εσύ, θα τα βάζει με τον εαυτό του.

Και ο βιασμός το ίδιο πετυχαίνει μέσω της ντροπής.

Πόσο αναίσθητοι είμαστε οι άνθρωποι, όταν μας επιτρέπουμε να επιβάλλουμε τη ντροπή σε κάποιον.

Πόσες φορές μπορούσα να το κάνω σε κάποιον, ιδίως όταν με έκανε να ντραπώ, και πόσες φορές δεν το έκανα.

Μπράβο μου.

Γι'αυτό, μόνο καλές ποιότητες στη ζωή μου.

Οι νίκες μου

Να τις αναγνωρίζω.

Να τις γιορτάζω.

Να τις τιμώ.

Ποιότητα

Είναι ένα χαρακτηριστικό που το αντιλαμβάνομαι στους ανθρώπους.

Αρκεί να εμπιστεύομαι την κρίση μου.

Όταν ταλαιπωρήθηκα, ήταν τις φορές που δεν το έκανα.

Πόσο πιο ανάλαφρη και δυνατή νιώθω που το κάνω.

Και πόσο πιο ευδιάκριτη είναι η ποιότητα των ανθρώπων που κρατώ στο περιβάλλον μου.

Συμβάλλουν και στη δική μου.

Βαθιά κάτω από τα κύματα (σκέτο)

Έχω/είχα μια βαθιά πίστη ότι δεν είμαι φυσιολογική,

μια βαθιά ντροπή για αυτό,
μια βαθιά ζήλεια για όσους πιστεύω ότι είναι,

μια βαθιά ανάγκη απόδειξης ότι είμαι και εγώ
και μια βαθιά εσωτερική αντίδραση σε όλο αυτό.

Κάποια μου έδειξε γιατί απορρίπτω τους πάντες μέσα μου (μετρημένες εξαιρέσεις).

Επειδή απορρίπτω άγρια τον εαυτό μου.

Επίσης, μου είπε να φανταστώ τι θα έλεγα σε ένα παιδάκι αν το μάλωναν ότι δεν είναι φυσιολογικό και τι σε αυτόν που το μάλωνε (μην το καταστρέφεις).

Επίσης, μου είπε να θυμάμαι τις φορές που ενώ θα μπορούσα να επικρίνω και να μαλώσω το Θεοφιλάκι, δεν το έκανα και του έδειξα με αγάπη και φροντίδα όσα έπρεπε να μάθει.

Ίσως δεν είναι ότι δεν είμαι φυσιολογική.

Ίσως είμαι απλά διαφορετική.

Ίσως όπως όλοι, λίγο πολύ.

Γύρισα στο σπίτι Παρασκευή βράδυ και ήθελα χαλαρωμένη να απολαύσω τη μοναχικότητά μου, ανένοχα και ανάλαφρα, να κάνω την αρχειοθέτηση στον υπολογιστή και τη ψυχή μου, να ακυρώσω αγώνες ιστιοπλοϊκούς, να μείνω το σαββατοκύριακο στο σπίτι μου χωρίς να έχω κανονίσει τίποτα και να με ευχαριστεί αυτό, καθώς δεν έχω πια να αποδείξω κάτι.

Σάββατο σήμερα και συνεχίζω την αρχειοθέτηση ανάλαφρα, χαρούμενα και ανένοχα που είμαι έτσι όπως είμαι.

ONLY YOU - Βαθιά κάτω από τα κύματα

Τα φαντάσματα της ζωής μου ξύπνησαν ένα βράδυ.
Με θυμάμαι κάπου στο Ποσείδι,
βαθιά κάτω από τα κύματα,
να βλέπω τις ακτίνες του ήλιου 
ζεστές και τόσο κρύες
να με λούζουν,
και εγώ χαμένη στην απεραντοσύνη και το μπλε,
μακριά από φωνές, μακριά από ανθρώπους,
μέσα στο κρύο νερό
και τις κατάλευκες αντανακλάσεις του αέρα,
να θέλω να ανέβω στην επιφάνεια,
να ανασάνω,
και όμως η ψυχή μου να είναι τόσο βαριά, 
με κρατάει εκεί,
μέσα στον υγρό και ελεύθερο τάφο μου.
Μια φωνή που σχίζει το πέλαγος στα δύο,
από τη μία η ηρεμία
και η θαλπωρή 
και από την άλλη
τα ατίθασα κύματα
άγρια σαν κοφτερές λεπίδες
να σου ορίζουν την ευθεία της ελευθερίας
μέχρι εκεί που βλέπεις το βουνό
και μπροστά σου ρεύματα επικίνδυνα σε παρασύρουν.

Με θυμάμαι κάπου μόνη να περπατάω στο Ποσείδι,
σε ένα συννεφιασμένο μεσημεριανό,
με φωνές και μουσικές πίσω μου
και εγώ να πέφτω μόνη μες στα σύννεφα.
Στα κύματα.


2005

Ακρωτήρι

Τα κύματα είναι ο ήχος της μοναξιάς μου.
Με αυτά σωπαίνω, με αυτά μιλάω.
Με τα αρπίσματά τους τραγουδώ.
Πριονωτές μου κυματομορφές.
Στο στοχαστικό δρόμο της ακροθαλασσιάς τους περιδιαβαίνω.
Οδηγούμαι στην κορυφή του τριγώνου, με δέος.
Λυτρωτική αντάρα γύρω μου.
Πίσω μου άλλοι διάτοντες αστέρες,
ποιητές, ταξιδιώτες, χαρταετοί.
Οδοιπόροι των στιγμών, φίλοι.
Ρίχνω τη σκιά μου, πλάι.
Μαζί χαμογελάμε.
Φτάνω και πάλι σε μια άκρη.
Ακρωτήρι.
Ξανά και ξανά.
Ακρωτήρι.

2005

In front of summer

Only me who cares, only me who dares.
Only me who cares, only me who dares. 
Only me who cares, only me who dares. 
Only me who cares, only me who dares. 

Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.

Fear in the dark, nothing left here.
Only me, myself and I.

2007

Τα 2 συναισθήματα

Η οργή.

Και η ντροπή.

Κάνουν και ρίμα.

Αν και είναι κύκλος.

Έχω χάσει την αρχή.

Ποιο έπεται, ποιο προηγείται.

Να μη με αφορά

Απογοητεύομαι, όταν οι άλλοι ξεπερνούν τα όριά μου επαναλαμβανόμενα.

Τους απομακρύνω, όταν δεν καταλαβαίνουν και ησυχάζω, αλλά νιώθω έντονη την αίσθηση της παραβίασης, ενώ δε θα έπρεπε να με αφορά το πώς είναι ο άλλος.

Εγώ όμως το παίρνω προσωπικά και αυτό μου τη δίνει, γιατί δεν είναι αντίστοιχο της πραγματικότητας.

Ίσως είναι αντίστοιχο του παρελθόντος.

Αέρας

Ανοίγω τη χούφτα μου προς τον αέρα, ενώ οδηγώ με ανοιχτά παράθυρα.

Τον νιώθω.

Τεντώνω τα δάχτυλά μου και μου τα διαπερνά.

Σχεδόν νομίζω ότι μπορώ να τον κρατήσω, αν κλείσω την παλάμη μου.

Και μόλις το κάνω, μου φεύγει, ο αέρας είναι έξω από το χέρι.

Εσύ είσαι.

Φθινόπωρο

Το μαυρισμένο κορμί κρατάει ακόμα το καλοκαίρι.

Και το ήσυχο κεφάλι κρατάει ακόμα τη νηνεμία.

Όμορφο φθινόπωρο.

Σωσίες, κλήσεις και άλλα ευτράπελα

Σκατά.

Out of the box thinker

 Αν με δει κάποιος την ώρα που δουλεύω και αντιμετωπίζω ένα πολύπλοκο πρόβλημα που απαιτεί μια δημιουργική λύση, θα νομίζει ότι

• είμαι χαζή
• είμαι αφηρημένη
• τεμπελιάζω
• είμαι αυτιστική κλπ

Εκείνη την ώρα όμως αφήνω το μυαλό μου απίστευτα ελεύθερο

• στις μουσικές 
• στην ποίηση
• στον ουρανό
• σε τυχαίες σκέψεις
• ακόμα και στη βλακεία

ώστε να μην αντιδράσει σε μια μικρή καθοδήγηση και να φέρει τις ιδέες του από τα μέρη που ταξίδεψε. Έτσι βρίσκω ευφάνταστες και απλές λύσεις που λύνουν ακριβώς το πρόβλημα.

Σήμερα λοιπόν έμοιαζα διαρκώς με χαζή, αφηρημένη κλπ... 

Μια σκοτεινή και ανένοχη νύχτα, σαν εσένα

Φοράω ακόμα το λευκό σατέν πουκάμισο και τη ψηλόμεση παντελόνα,

βάζω και τα ακουστικά, τόσο μελετημένα στην αγορά τους, και νιώθω σα να γεμίζω το όπλο μου.

Πλένω τα δόντια μου και αναλογίζομαι.

Ακούω τις μουσικές σου, η διαύγεια του ήχου φτάνει μέχρι το στομάχι μου.

Σαν τη δική σου.

Με κοιτώ στον καθρέφτη σαν εκτελεστή στο καθήκον του,

James Bond του πόνου.

Ξέρω τι πρέπει να ξεπαστρέψω.

Τον πόνο της ιδανικής ανάμνησης. Ή την ίδια.

Μοιάζω μισή και πρέπει να σε χαλάσω για να ενοποιηθώ και πάλι.

Στη μέση της ημιπλατωνικής μας σχέσης, χωρίς φθορές, χωρίς πραγματικότητες,

κατέλαβες το βάθρο σου.

Αν είχα χρόνο μαζί σου, αν η πληρότητα συνέχιζε, αν δεν την άντεχα, ξέρω πώς θα σε γκρέμιζα.

Ξέρω ποιες αμυχές θα έγδερνα να γίνουν πληγές που χάσκουν.

Ξέρω την αρχή του τέλους.

Την είχα ήδη οραματιστεί.

Αλλά τώρα δεν είσαι εδώ, είσαι ιδέα και πώς θα σου ρίξω;

Έμαθα να ζω με ιδέες και πώς θα σε εξαφανίσω;

Εκτελεστής που σφίγγει τα δόντια στο καθήκον.

Ή εσένα ή τον πόνο.

Και αποτυγχάνω.

Τα μαλθακά ρούχα ποτίζουν μέσα μου.

Αν εκτελέσω τους φόβους...

Όταν ξεκίνησα να γράφω ηλεκτρονική μουσική και οι συμμαθητές μου στο ωδείο άκουσαν για πρώτη φορά ένα κομμάτι μου, με ρώτησαν ενθουσιασμένοι τι είχα πήρα.

Η ίδια η μουσική είναι το ναρκωτικό μου, τη ρουφάω από τα αυτιά για να συντονίσει καρδιακό χτύπο, αναπνοή και να περάσει ακαριαία εικόνες, σκέψεις και αισθήσεις στα εγκεφαλικά μου κύτταρα,

κυλάει στις φλέβες μου νωπή και φρέσκια από τη σύριγγα των αγαπημένων μου ακουστικών.

Θα γράφω μέχρι να ξεθυμάνει η επήρεια.

Εσύ με ξανακύλησες σε αυτόν τον εθισμό.

Σε έκοψα από τα πάντα και δε μπορώ ούτε αυτό το ψυχεδελικό ντελίριο να μοιραστώ μαζί σου. Θα έμοιαζε πιο φιλοσοφικό.

Ή πιο αστείο, θα γελούσαμε. Ή και τα δύο.

Μαζί σου είχαν νόημα

Οι λέξεις.

Οι γραμμές.

Οι παύσεις.

Ο χρόνος.

Το παρόν.

Η κενότητα.

Η ελευθερία.

Η απουσία.

Η πληρότητα.

Οι σκέψεις.

Το μεγαλείο.

Διαβάζω διαλόγους μας.

Είμαι εγώ και είσαι εσύ.

Και είναι τέχνη.

Χωρίς φανφάρες.

Είναι λάσπη, νερό και χέρια

φυσημένα με πνοή δημιουργού να πλάσουν το ωραίο.

Αυθεντικά, άφοβα και αυστηρά.

Να μην ξεπέσουν οι αξίες.

Δεν το φανταζόμουν ότι υπάρχει πριν σε γνωρίσω.

Δεν το φανταζόμουν ότι δεν υπάρχει αφού σε γνώρισα.

Αδερφέ μου...

γιατί;

Φωτογραφία

Είναι σαν να μην έχω καθρέφτη να με δω, άρα πρέπει να ρωτήσω εσένα που με βλέπεις.

Μinimal, αλλά ταυτόχρονα ζεστό, μου δημιουργεί τις περισσότερες φορές μια ηρεμία, μια μοναχικότητα. Πολλές φορές βλέπω μια φωτογραφία σου, κλείνω τα μάτια και νομίζω πως μυρίζω όλες τις μυρωδιές, ακούω όλους τους ήχους της.

Πολλές φορές με τις φωτογραφίες ή τα βίντεό σου έχω κλείσει τα μάτια και έχω φανταστεί πως είμαι εκεί και αυτό είναι πολύ δυνατό συναίσθημα να στο βγάζει μια φωτογραφία ή ένα βίντεο 5-10 δευτερολεπτων.

Λιβάνι σανταλόξυλο

Στο μαξιλάρι,

απλά να βυθιστώ.

Εσύ

Δε θα σε εμποδίσω να είσαι εσύ.

Γιατί είσαι πολύ γερά δομημένος εσύ.

Γιατί έτσι με συγκινείς.

Γιατί σέβομαι τον αγώνα σου να καταλήξεις εσύ.

Γιατί έτσι είσαι καλά.

Ακόμα και αν δε μου ταιριάζει το εσύ σου, το αγαπώ.

Το τελετουργικό του νερού

Γράφω και σε περιμένω.

Ο ήλιος λίγο πριν γείρει και αυτός αποκαμωμένος με βρίσκει από τις χαραμάδες στα πλατανόφυλλα να θαυμάσει το σώμα που ανέτειλε.

Ο αέρας ζηλεύει τα μελτέμια, προκαλεί ρίγη, όσα δε μπόρεσε να κρυφοδεί νωρίτερα.

Το βυζαντινό λουτρό έλουζε ακτίνες από το θόλο του.

Σιωπή, φως και ύδωρ.

Το αδύνατο σώμα σου δε ράγιζε το νερό καθώς το διέσχιζες.

Μεγαλοπρεπής ασκητής.

Στις μεταλλικές ανακλάσεις είδα τη σκιά σου να πλησιάζει πίσω μου, ψηλή, υποβλητική, κοφτερή.

Με έσφιξε στο σκοτάδι της, έκλεισα τα μάτια να με τυλίξει απόλυτα.

Οι μελαχρινές καλλιγραφίες μας έφτιαχναν μπλεγμένες ένα δικό τους ιδεόγραμμα στην μαρμάρινη γωνία του υγρού τετραγώνου.

Η γλώσσα σου ανέβηκε τα σκαλοπάτια του ποδιού μου μέχρι να βρει τις υπόλοιπες υδάτινες στη βάση της ραχοκοκαλιάς μου, εκεί που με χτυπούσε το νερό.

Σε έχανα, σε έβρισκα, ανακατευόσουν με το νερό, νερό εσύ ο ίδιος, γητευτής του.

Με ανοιχτά μάτια, ακίνητα, βουτούσα σε βλεφαρίσματα φωτός και ύδατος πάνω σε μέταλλο και μάρμαρο.

Έστρεψα το σώμα μου προς εσένα, αγέρωχα, με βλέμμα ψηλά στο φωτεινό τρούλο, ιέρεια νερού, δική σου.

Δεν σε κοίταξα πιστέ, ήξερες το τελετουργικό σου.

Γονάτισες μπροστά, νερό μέσα στο νερό να μου φέρεις νερό.

Η όμορφη σκιά σου χάθηκε στο μπλε.

Με σταθερά βήματα σε άφησα πίσω μου.

Γράφω και σε περιμένω.

Αισθήσεις

Το σώμα βούλιαζε στη ζεστή παχύρευστη λάσπη.

Κοιτούσα τα πουλιά να πετάνε.

Οι λεύκες χόρευαν τους όγκους τους στον άνεμο.

Το νερό κελαρύζει και ας θέλω να κοιμηθώ.

Ακούω κάποια αναποφάσιστα βήματα να εκκωφαντούν στα πεσμένα πλατανόφυλλα.

Οι γρύλοι και τα τριζόνια σέρνουν το μουσικό χαλί της νύχτας.

Τα μάτια μου κλείνουν.

Η σκέψη σου

Έρχεται όταν ταξιδεύω,

όταν αναπολώ τη μέρα μου,

στη μουσική και στην ησυχία,

όταν ανοίγω το αμπάρι του βάθους,

στην ποίηση και στην απουσία λογικής που ακούγεται,

όταν μελαγχολώ

ή όταν χαίρομαι την ομορφιά.

Είναι σα να μου θύμισες ένα κομμάτι εαυτού και τώρα μένει ορφανό από ακροατή.

Δε θα με προλάβεις,

αλλά και δεν αντικαθίστασαι.

Μπορούσα να σου λέω τα πάντα.

Και εσύ σε εμένα.

Άφοβοι, όμοιοι, αυθεντικοί μέχρι να πονάει.

Your thought is an echo.

Μια ανέμελη βραδιά

Σήμερα το βράδυ ξεμείναμε στην παραλία.

Όπως όλα τα απογεύματα, φυσούσε, αλλά σήμερα είχε και σύννεφα.

Μακεδονία.

Ο αέρας ζεστός, η θάλασσα το ίδιο και η ατμόσφαιρα φιλόξενη χωρίς υγρασία.

Περιμέναμε το φεγγάρι.

Με το παιδί κυλιόμασταν στην άμμο.

Στήσαμε αυτοσχέδιο νυχτερινό τσιμπούσι.

Ξαπλωμένοι στην άμμο ή σε ξαπλώστρες,

απλώναμε τις χαρές μας γύρω από το παιδάκι,

απλώναμε τα παιδιά μας μαζί με το παιδάκι.

Γέλια, παιχνίδια και φωνές μέσα στο σκοτάδι,

δίπλα από τη ζεστά ανταριασμένη θάλασσα.

Πιο πριν κολύμπι στα απαιτητικά νερά της.

Η άμμος ομαλή συνέχεια του μαγιώ στο σώμα,

έβρισκε τη θέση της,

από ενόχληση παιχνίδι.

Τι ανέμελη βραδιά...

ΥΓ: Θα ήθελα να σου διηγηθώ αυτές τις εικόνες, μια σκέψη σου θα τις έχωνε πιο βαθιά μέσα μου, ο απόηχος του ίχνους τους κατακόρυφη γραμμή προς το κέντρο μου.

Ομορφιά #2

Να μπορώ να τον αφήσω με αγάπη.

Κατάλαβε ότι σοβαρολογώ και επιτέλους σταμάτησε να επιμένει.

Υλοποίησε το όνομά του.

Δεν είναι ότι δε με στενοχωρεί.

Όμως, το όραμα για τη ζωή μου είναι υπεράνω ονομάτων και προσώπων.

Μου άφησε παρακαταθήκη τις μουσικές του, το χώρο για το σκοτάδι μου, την ανάμνηση της ανένοχης παιδικότητας και έναν αιωρούμενο ρομαντισμό.

Χρωστούμενες αγκαλιές που δεν εκκρεμούν.

Τον ένιωσα οικείο σαν ερωτικό αδερφό.

Όχι τυχαία η φράση αδερφή ψυχή.

Αυτή του μοναχικού χαρταετού εαυτού μου.

Μου λείπει ήδη η δυνατότητά του.

Δεν ξανάνιωσα έτσι ενήλικη.

Ανάλαφρη και φυσιολογική, συνεχής.

Αλλά ξέρω πού κοιτάζω, εκεί που θέλω να πάω.

Δε νομίζω θα με προλάβει.

Ομορφιά

Παιδιά στις πλατείες,

καμπάνες στο μισάωρο,

γιαγιάδες στις αυλές,

μελτέμια στα μαλλιά,

γρύλοι στα σοκάκια,

μούχρωμα στο νησί,

ζεστασιά στα σπίτια,

λευκό στο μπλε,

πατούσες στη γη,

μάτια στο απέραντο.

Πώς να χωρέσω τόση ομορφιά;

Πώς να εκφράσω τόση ομορφιά;

Θα σου σφίξω το χέρι και θα καταλάβεις.

Φυσιολογικότητα

Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, 

η φυσιολογικότητα είναι μια υποκειμενική αίσθηση,

βασιζόμενη κυρίως στη διαμορφωμένη προσωπικότητα και τις ανάγκες της.

Κάποιες φυσιολογικότητες μοιάζουν παραπάνω μεταξύ τους, κάποιες απέχουν έτη φωτός.

Δεν έχει νόημα, ούτε είναι πρακτικό να κρίνουμε τις διαφορετικές ως περίεργες, προβληματικές κλπ.

Έχει νόημα και θαυμάζω όσους το κάνουν, να μπορούμε να φιλοξενούμε, στο μέτρο που δεν ενοχλεί, τη φυσιολογικότητα του άλλου, όταν φυσικά μας νοιάζει.

Εκεί λόγια και πράξεις συνυπάρχουν.

Το "σε θέλω" και "είσαι μοναδικός/ή" αποτυπώνονται σε συστημένο γράμμα που το παραλαμβάνεις θες, δε θες. 

Που θες.

Θαυμασμός, ομορφιά και εκτίμηση.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ενσυναίσθηση ή επιθυμία επαφής.

Αλλά είναι όμορφο.

Και η αμοιβαία ύπαρξή του είναι 

ένα κριτήριο αξίας αυτής της αλληλεπίδρασης.

Μόνο ψέματα

Επαναστατικό νανούρισμα εφηβικής μελαγχολίας.

Βρίσκω πολλούς να μας ταυτίσω.

Λέμε ψέματα.

Μας αρέσει η μοναξιά μας.

Σε αντίθεση με τις φίλες μου που θέλουν να βρουν σχέση, γκόμενο, κάτι,

εγώ, αν βρίσκω, θέλω να χαλάσει, να με απογοητεύσει, να απαλλαγώ από αυτό.

Και ανακουφίζομαι όταν βγαίνουν κάποιον άλλον να βρούν.

Όπως όταν λέω και εγώ τα δικά μου ψέματα και βγαίνω κάποιον άλλον να βρω.

Mεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, πληγωμένος Homo Sapiens.

Δοκιμάζω να τον υπερβώ.

Homo Unified, λογική και συναίσθημα σε αρμονία, ελευθερία.

Καμία αγοραπωλησία.

Πρόσωπα ανέκφραστα από τρυφερότητα και πόνο,

γη σε αγρανάπαυση, χρόνια δοκιμασμένη στη καλλιέργεια ψεμάτων
που πουλάμε και πιστεύουμε.

Καμία αναμονή. Απλή αγάπη με υπέροχη ζωή.

Πρόσωπα που μοιράζονται γραμμές, εκφράσεις και βλέμματα χωρίς ανταλλακτική αξία.

Μια τρύπα στο στομάχι

Bang bang,

he shot me down.

Χαμόγελο

Και μόνο εσύ μπορείς να τα λες έτσι και να χαμογελάω.

Αλόννησος

Εσένα ανακαλύπτω.

Εσένα αφουγκράζομαι.

Εσένα ψηλαφίζω.

Εσένα εξερευνώ.

Εσένα, έρωτα.

Δώσε μου ανθρώπους για αιτία και αφορμή.

Για αρχή, θέλω αυτόν.

Σκόπελος

Ανέβηκα στην ταράτσα μας. 
Yπάρχει πολλή ομορφιά γύρω μου και δε μπορώ να κοιμηθώ.
Και από το μπάρ αντηχεί ένα αγαπημένο τραγούδι μου από παλιά.
Επάνω τα αστέρια, μπροστά η νυχτερινή αμφιθεατρική χώρα.

Your love is an anchor

Ο έρωτας.

Όσο αιθέρια έρχεται, άλλο τόσο ανάλαφρα μου φεύγει, σα φύσημα παιδιού.

Ορμόνη που η έκκρισή της σταματά με μια μονότονη κουβέντα, προβλέψιμη σκέψη, γειωμένη συζήτηση.

Η πιο αυστηρή (ή αυτιστική) πλευρά του εαυτού μου είναι εδώ.

Άκρη μαζί μου δε θα βρω!

ΥΓ: μήπως πρόκειται για ενθουσιασμό ή ρομαντισμό που απλά βρίσκει ή χάνει αφορμή να προσωποποιηθεί; Για να δούμε αύριο τι θα σκέφτομαι...

Your love is an echo

Ούτε εγώ θέλω να σε χάσω.
Προσθέτεις κάτι στη ζωή μου που μου θυμίζει τον εαυτό μου παιδί,
κάτι από τη χαμένη μου συνέχεια.

Θέλω να σου διηγούμαι ιστορίες από τη ζωή μου,
να μοιράζομαι τις εικόνες μου, όταν γυρνάω από τα ταξίδια μου,
ή τη μέρα μου,
τις μαύρες ή χρωματιστές σκέψεις μου,
τα όνειρα όταν ήμουν παιδί,
τους εφιάλτες όταν δε μπορώ να κοιμηθώ,
τον πιο άυλο εαυτό μου,
αυτόν που υπάρχει
και δεν υπάρχει.

Όσο πιο μεγάλο το διακύβευμα, τόσο πιο γενναίες οι αποφάσεις.
Στο τι αξίζει για να μείνω, τι αξίξει για να φύγω χωρίς ούτε μια ματιά προς τα πίσω.

Διακοπές

Οι μέρες ανάπαυλάς μου από εξερευνήσεις βάζουν πολύ βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο σε αυτογνωσία και συνειδητοποιήσεις. Έχω τόσο γεμάτες στιγμές και ταυτόχρονα υπάρχουν σκέψεις, προτάσεις, συντακτικά και γραμματικές που είναι τόσο έτοιμα να αποκαλυφθούν, σαν (αηδία) μπιμπίκι έτοιμο να σκάσει. Και όλα ζητάνε την αποδοχή μου. Οπότε ξαπλωμένη και μπαϊλντισμένη σε ένα κρεβάτι, δεν έχω πολλές αντιστάσεις.

Χτες συνειδητοποίησα ότι τρέχω να γλυτώσω από ή να επαληθεύσω το φόβο ότι δεν αξίζω να αγαπηθώ.

Και όσο γλυκό, φιλόξενο παιδί είμαι όταν νιώθω να με αγαπάνε, άλλο τόσο αγριεύω από συναισθηματική νέκρα και μπαίνω ετοιμοπόλεμα σε έναν αγώνα επιβίωσης με οποιονδήποτε απέναντί μου, όταν κάτι που νόμιζα για αγάπη πάψει, νιώθω σαν ορφανό και κυριαρχεί η αδρεναλίνη, να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.

Κρήτη

Κρήτη έχω ξανάρθει παιδί, κάπου τρίτη δημοτικού. Κάθομαι και δεν κάνω τίποτα, το τοπίο και η ενέργειά του αναδύουν από μέσα μου την αίσθηση του εαυτού μου τότε. Σα

μια μυρωδιά που περίμενε χρόνια να ανοίξει το κουτί για να ξαναϋπάρξει.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #56 ξεβολέματος #36 Κρήτη

Το να γυρίζεις πίσω να δεις τον άγνωστο που πέρασε και να κάνει το ίδιο και αυτός.

Το να συμβαίνει το ίδιο ταυτόχρονα και δεύτερη φορά.

Κοκαλώνουν τα πόδια να μη φύγεις, να έρθει να σου μιλήσει και ένα διάπλατο χαμόγελο φιλοξενίας διώχνει όποιες αναστολές του άλλου να ντραπεί.

Ραντεβού απρόσμενο, χωρίς τηλέφωνα και συνεννοήσεις.

Μικρές πολύτιμες ανοησίες

Τις τελευταίες μέρες απλά συμβαίνουν πράγματα και συνειδητοποιώ ότι εκπληρώνουν μικρές απίστευτες επιθυμίες.

Είμαι έξω και άκουγα στο κινητό ένα μουσικό κομμάτι που έψαχνα μέρες μέχρι που σταμάτησε, γιατί δεν είχα καλό σήμα. Απεγνωσμένη άνοιξα το wifi, δοκίμασα το πρώτο δίκτυο που βρήκα και έβαλα έναν κωδικό εμπνευσμένο από το όνομά του πεπεισμένη για τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Φαντάσου την έξαψή μου όταν άκουσα το αγαπημένο μου κομμάτι να συνεχίζει να παίζει. Αυτό ακούω τώρα που γράφω.

Προφανώς υπάρχουν και άλλα που ίσως δε γράψω, ίσως κάποια που θα γράψω ετεροχρονισμένα.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #55 Βαθιά φιλοσοφία σαν τη νύχτα

Ό,τι κολλάει, κολλάει.

Ό,τι δεν κολλάει, δεν κολλάει και ας μοιάζει ότι κολλάει.

Κάθε αποδοχή και ευγνωμοσύνη.

Δε θα προσπαθήσω να αλλάξω τα συμπεράσματά μου.

Η λογική μου είναι ό,τι αδιαμφισβήτητο έχω.

Αν αλλάξουν, άλλαξαν.

Αποδεκτό και αυτό.

Αλλά ως αποτέλεσμα ενός εξωτερικού αιτίου και όχι ως εσωτερικό αίτιο δικής μου επιθυμίας.

Κάθε αποδοχή και ανακούφιση.

Άσκηση συγχώρεσης #11

Δεν έζησε τελικά.

Τουλάχιστον όχι εδώ και τώρα.

Πήρα το ρίσκο μου.

Συγχώρεση.

Ρομαντισμός

Τελικά αυτή η ιστιοπλοΐα εξελίσσεται σε μεγάλη αποκάλυψη.

Καθισμένοι στο κατάστρωμα στο σκοτάδι τρώμε και κοιτάμε τους φάρους και τη σκοτεινή αγκαλιά του χωριού

και γίνομαι μάρτυρας ενός μεγάλου νεανικού έρωτα

τρελού, παθιασμένου, κινηματογραφικού,

με ετεροχρονισμένες υποσχέσεις που θέλησαν να εκπληρωθούν,

νιώθω σαν το Ρένο Χαραλαμπίδη στα Φτηνά Τσιγάρα, που κοιτάει κατάματα στη σιωπή το πρώην ζευγάρι που διηγείται τις ιστορίες του.

Νιότη, ηλικία, συναισθήματα, fade out, μνημεία και φόροι τιμών σε αναμνήσεις, ανυπέρβλητοι έρωτες υπερβλημένοι μόνο από τη φθορά του χρόνου στην ικανότητα ζωντανού συναισθήματος.

Θυμάμαι και εγώ την πρώτη μου ιστιοπλοΐα με την τότε σχέση μου, σε έναν κόλπο πιο πέρα, ένα βράδυ σε ένα αντίστοιχο σκάφος, μόνο δικό μας, τρελοί και παλαβοί, και χτες του έστειλα μετά από χρόνια για να τον ρωτήσω για κάτι δραμαμίνες και ένιωθα όπως όταν μιλάω με έναν γνωστό μου, τίποτα σπουδαίο, καθημερινό και ασήμαντο.

Αδυσώπητη η ζωή, παίρνει το εκτυφλωτικό χρώμα που κάποτε τύφλωνε στα μάτια ο έρωτας και το ξεθωριάζει μέχρι να γίνει η ανάμνηση ξεφτισμένη σα χαρτί κουζίνας που άντεξε, αλλά στο τέλος διαλύθηκε.

Όσα σκαμπανεβάσματα έχει το σκάφος, έχουν και τα συναισθήματά μου.

Τώρα είμαι ευγνώμων, νιώθω έναν τεράστιο ρομαντισμό να ζητάει να ζήσει και να θέλω να τον κρατήσω.

Είναι η απεραντοσύνη της θάλασσας που γεννά τέτοιες σκέψεις ή το κούνημά της;

Άσκηση ευγνωμοσύνης #54 ξεβολέματος #35 Cyclades Regatta

Πέρυσι, ο πρώην σύντροφός μου με είχε εμποδίσει να κάνω κάτι που ήθελα πολύ.

Και το έχασα.

Φέτος, αυτός έχει φύγει από τη ζωή μου, ενώ αυτό που έχασα μου ήρθε στο υπερπολλαπλάσιο.

Η ζωή ξέρει.

Ευγνωμοσύνη.

Όσο για το ξεβόλεμα..

17 ώρες πλεύσης, αϋπνίας, κρύου, 8 μποφόρ, νηνεμίας και ταλαίπωρων καταστάσεων.

Δεν έχω κουραστεί πιο πολύ στη ζωή μου.

Αλλά.

Η ανταμοιβή, υπέροχη.

Αυτά που ζω, αδιανόητα.

Οι σχέσεις που χτίζονται, δυνατές.

Οι γνωριμίες που γίνονται, ευμεγέθεις.

Το καλύτερο, αλλάζει η εικόνα του εαυτού.

Αρχίζω και πιστεύω ότι δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορούμε να είμαστε, ονειρευόμαστε, κάνουμε.

Πώς είναι η νύχτα του;

Καληνύχτα από τη νύχτα του.

Πώς είναι άραγε η νύχτα του;

Ξέρω πώς είναι το φιλί του.

Ανάλαφρο και φυσιολογικό.

Ανάλαφρο, ως πρώτο και τελευταίο.

Φυσιολογικό, ως οικείο.

Ξέρω πώς είναι η αγκαλιά του.

Ανάλαφρη και φυσιολογική.

Ξέρω πώς είναι το "μαζί" μαζί του.

Ανάλαφρο και φυσιολογικό.

Πώς είναι άραγε η νύχτα του;

Ανάλαφρη και φυσιολογική;

Η μουσική του γλυκιά και όμορφη.

Ελπίζω και η νύχτα του.

Το χρειάζεται.

Άσκηση ξεβολέματος #34 Φεγγάρι

Το φεγγάρι έδειχνε το δρόμο για το σπίτι μου και στη Φολέγανδρο, αλλά και στην Αθήνα.

Χτες και σήμερα έκανα από τα μεγαλύτερα ξεβολέματα.

Έδειξα ευαλωτότητες και επιθυμίες.

Πευκοβελόνες - La dolce far niente

Είμαι γυμνή στο δωμάτιο.

Το σώμα μου καίει

και τα βρεγμένα μαλλιά το δροσίζουν.

Τα πεύκα, οι φιστικιές και η θάλασσα με κρύβουν ιδιωτικά.

Είναι σούρουπο και ξαπλώνω στο κρεβάτι για να γράψω τις σκέψεις μου.

Ακούω το κύμα.

Κοιμήθηκα για μεσημέρι με το μαγιώ.

Λευκό και μικρό.

Όπως αρμόζει στις Κυκλάδες.

Ξύπνησα με τσίμπημα κουνουπιού στο μάγουλο,

όπως τα μικρά παιδιά.

Το μελαχρινό σώμα σε αντίθεση με τα λευκά σεντόνια και τους τοίχους,

αρμονικό με το χρώμα του ξύλου στα κουφώματα.

Ωραίο να μην έχεις να κάνεις τίποτα.

Ωραίο να βαριέσαι.

Ωραίο να υπάρχουν στιγμές χωρίς σκοπό ή νοθεία σκοπού.

Ωραίο να περιφέρεσαι.

Βάνα Καρούλου Λέκκα.

Καλέ, αυτή δεν έχει αφήσει Κυκλάδα για Κυκλάδα.

Τυχαίες σκέψεις ενώ έπλενα τα δόντια μου

Όταν μένεις σε νησί ακούς μηχανοκίνητο και δεν ξέρεις τι είναι, μηχανάκι ή πλεούμενο.

Όταν κερνάω έναν άντρα είναι είτε επειδή τον εκτιμώ, είτε επειδή τον σουτάρω.

Έναν άντρα όταν τον γνωρίζω και μου αρέσει θέλω να τον κερνάω ελάχιστα.

Η ευγένεια και ο καθωσπρεπισμός μολύνουν την οποιαδήποτε "βρώμικη" έλξη αρχίζω να νιώθω για αυτόν.

Αν υπάρξει εκτίμηση, θα φανεί αργότερα.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #53 ξεβολέματος #33 συγχώρεσης #10 Φολέγανδρος

Οι μέρες είναι όμορφες.

Δεν υπάρχουν πολλά να συγχωρήσω.

Μόνο αυτές τις κακότροπες που μάλωναν με όλο το πλοίο και ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου.

Όπως και κάποιους μαγαζάτορες που μοιάζουν να είναι οι ιδιοκτήτες του ναού και εμείς οι προσκυνητές, αλλά χαλαρώνουν μετά και η κουβέντα γίνεται όπως πρέπει, με γέλια και οικειότητα.

Ευγνωμοσύνη για τα άπειρα.

Ξεβόλεμα: να ακούω τους εσωτερικούς μου ρυθμούς μεταξύ αδρεναλίνης και ηρεμίας, εξερεύνησης και ακινησίας.

Στιγμή της ημέρας:

επιστροφή στο σπίτι μετά την εξερεύνηση όλου του νησιού, βατού και μη οδικού δικτύου, που γεμίζει ταυτόχρονα τις αισθήσεις, παφλασμός κυμάτων, ο αέρας στις γρίλιες, το φως του φεγγαριού στην κουρτίνα, οι περίοπτοι που χορεύουν και μυρωδιά από vegan μαγειρευτό φαγητό.

Μια μέρα τελείωσε.

Μια μέρα ξεκινάει.

Ευγνωμοσύνη και για το νησιώτικο χτιστό κρεβάτι που με κοίμισε τόσο ευχάριστα χτες.

oVerdose

Για πρώτη φορά και τόσο μαζικά κάνω αυτά που θέλω.

Χωρίς περιστροφές.

Ασύστολα.

Χωρίς φραγμούς.

Και ανακαλύπτω τον παράδεισο και την κόλαση μαζί.

Το μυαλό μου βλέπει τις προοπτικές και βάζει τη φαντασία να τρέχει με χίλια που τελικά δεν την αντέχει.

Πόσα απωθημένα και σκοτεινά μονοπάτια έχω ακόμα να εξερευνήσω;

Η λογική ποιας σχέσης θα μπορούσε να με κρατήσει;

Ποια λογική γενικότερα;

Αυτή η άβυσσος με περιμένει να πέσω μέσα της και να σνιφάρω αδρεναλίνη και φόβο απουσία κάθε ελέγχου και αυτοπεριορισμού.

Πόσες στερήσεις, πόσοι φόβοι, πόσοι περιορισμοί είναι να διευθετηθούν;

Όλα ή τίποτα.

Πάντα πήγαινα για το όλα, απλά δεν το ήξερα.

Δε μπορώ ακόμα να αγαπήσω, η άβυσσος αυτή έπεται της δικής μου.

Αλλά βλέπω τα όριά της, δεν τα νιώθω, μόνο τα αντιλαμβάνομαι με το μυαλό που υπερλειτουργεί.

Και θα καεί: αν όλα αυτά που αρχίζω και είμαι και ζω μπορούσα να είμαι και να ζω χρόνια πριν, πώς θα ήταν;

Αχνοβλέπω το βαθύτερο εαυτό και το δυναμικό μου που υλοποιείται και το καημένο μυαλό μου καταστρέφεται μέσα σε βάναυσα ερωτήματα.

Πώς θα ήταν αν ήταν χρόνια πριν έτσι, αν ήμουν ανεμπόδιστη να είμαι αυτή που είμαι;

Θα μου φτάσει ο χρόνος να καλύψω τα χαμένα;

Θα μου φτάσει ο χρόνος;

Θα μου φτάσει ο χρόνος να φτάσω εκεί που θα έφτανα;

Να τα ζήσω όλα όσα έπρεπε να ζήσω;

Μυρίζει καμένο.

Και δεν είναι η Γλυφάδα.